Cechy ogólne :
Kot burmański akceptuje towarzystwo innych zwierząt w domu. Ciężko znosi samotność. Jest to typowo domowy kot, tzn. że nie należy go przyuczać do samotnych wędrówek po okolicy, gdyż zatracił on wiele zachowań umożliwiających przeżycie w warunkach naturalnych. Występuje w wielu odmianach barwnych, niezależnie.
Wygląd :
Postura- Koty burmańskie są kotami o średniej wielkości. Ważą od 3 do 4 kilogramów. Mają zwartą i muskularną budowę. Mają szeroką, wysklepioną klatkę i niezbyt długie, silne nogi o małych okrągłych łapach.
Głowa- Głowa kota burmańskiego jest okrągła, pełna, czoło zaokrąglone, pysk z profilu niemal płaski, broda wyraźnie okrągła, kości policzkowe wysokie, a u kocurów wyraźnie zaznaczone.
Oczy -Oczy powinny być duże, ale nie wystające, okrągłe. Barwa oscyluje między żółtą, a żółtozieloną (z wiekiem oczy kota zielenieją), a za szczególnie pożądane uważa się "złote" znaczenia.
Uszy -Uszy u kota burmańskiego są szeroko rozstawione, grubsze u nasady, ku górze zwężają się i są okrągło zakończone; postawione lekko ku przodowi.
Ogon -Ogon powinien być prosty, lub jedynie lekko zawijający ku górze, średniej długości i grubości.
Futro -Koty burmańskie występują w dziesięciu odmianach barwnych:
sobolej (podstawowej) – ciemnobrązowej o ciepłym odcieniu, choć genetycznie to koty czarne,
kremowej – rozjaśniony, pastelowy rudy,
rudej – w ciepłym pomarańczowym odcieniu,
czekoladowej – jasnobrązowej w odcieniu mlecznej czekolady,
liliowej – szarej z różowym odcieniem,
niebieskiej – w odcieniu cynowej szarości, tzw. "antyczne srebro",
szylkretowej seal (sobolej)– kombinacja jasnej i ciemnej rudości z ciemnym brązem,
szylkretowej czekoladowej – kombinacja jasnej i ciemnej rudości z jasnym brązem,
szylkretowej niebieskiej – kombinacja barw niebieskiej i kremowej,
szylkretowej liliowej – kombinacja barw liliowej i kremowej.
Charakterystyczne dla rasy- jest rozmieszczenie kolorów nieco jaśniejszych w dolnych partiach tułowia (podbrzusze i klatka piersiowa) i ciemniejszym na pysku (tzw. maska), uszach, nogach, i ogonie. Głębia barw ustala się ostatecznie do końca drugiego roku życia kota.
Kolor futra -zmienia się wraz z temperaturą: w temperaturze wysokiej futro jaśnieje, w niskiej – ciemnieje. Dlatego właśnie kocięta rodzą się z jaśniejszym futrem, tzn. ich kolor wynika z wysokiej temperatury ciała matki.
Sierść kotów burmańskich- jest krótka, dokładnie przylega do ciała i jest jedwabista w dotyku. Jedwabistość ta wynika z faktu, że koty burmańskie nie posiadają podszorstka, przez co, dla ogrzania, lubią przytulać się do człowieka i innych zwierząt. Ze względu na wyjątkowe walory futra koty burmańskie nazywane są "kocimi sobolami".
Pielęgnacja- sierści polega na cotygodniowym wyczesywaniu włosianą szczotką; ewentualnie można też sierść polerować wełnianą szmatką.
Herb :
Jako że kot burmański jest członkiem "kociej arystokracji", posiada swój herb. U szczytu herbu kota burmańskiego znajduje się paw z rozpostartym ogonem, symbol narodowy Birmy. Po obu stronach pawia stoją lwy zwane "Klinthe". Obramowanie herbu nawiązuje do wzornictwa stosowanego w zdobieniu świątyń. Główny element herbu stanowi podobizna sobolego kota burmańskiego. Poniżej znajdują się trzy symbole dziedzictwa narodowego Birmy. Pośrodku, poniżej podobizny kota, siedzi Budda z pagody Szwegadon. Po lewej jego stronie widać słonie niosące drogocenne drewno tekowe. Po prawej stronie kobieta birmańska tańczy na tle typowego domu miasta Rangun. Imię i zawołanie znajdują się u podnóża herbu: Kot Burmański – Inteligencja – Godność – Uczuciowość.
Nicol
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz