Koń Czystej Krwi Arabskiej

Koń czystej krwi arabskiej – jedna z podstawowych ras koni gorącokrwistych, uważana często za kwintesencję piękna konia. Konie arabskie pojawiły się na Półwyspie Arabskim co najmniej 2500 lat temu.Konie arabskie są bardzo wytrzymałe, niewymagające w hodowli i szybkie w galopie. Na długich dystansach nie mają sobie równych. Są inteligentne, wrażliwe i przywiązane do człowieka. "Araby" to konie o żywym temperamencie, lecz zawsze posłuszne. Koni tej rasy używano w hodowli wielu innych ras. Jest to najstarsza na świecie rasa hodowanych obecnie koni.
Oznaczenie symboliczne rasy: "oo". W stajniach napisy na tabliczkach imienia są niebieskie.
Pokrój :
Koń bardzo szlachetny i elegancki, o lekkiej budowie ciała. Jego sylwetkę można wpisać w kwadrat. Mała, sucha głowa o profilu szczupaczym (wklęsłym) lub prostym. Nogi są suche i doskonałej jakości, choć zdarzają się lekkie wady postawy, a łopatki nie zawsze są idealne. Zad jest krótki i poziomy, ogon wysoko osadzony i noszony z charakterystyczną odsadą. Kopyta są twarde i wytrzymałe. Wysokość tych koni wynosi 145 – 155 cm. Występują wszystkie maści podstawowe, z wyjątkiem srokatej. Najczęściej konie te są siwe, gniade i kasztanowate, bardzo rzadko kare. Szlachetności koniowi dodaje długa łabędzia szyja i piękna głowa z szeroko rozwartymi nozdrzami.Chody tych koni są bardzo lekkie. Galop jest szybki i wytrzymały, kłus bardzo szlachetny, jak gdyby koń unosił się w powietrzu. Stęp bywa zbyt krótki.
Typy :
Wyróżnia się kilka typów konia arabskiego, spośród których trzy najbardziej znane to:
•Kuhailan – typ najsilniejszy, kiedyś używany jako koń bojowy lub użytkowy – gniady lub skarogniady, z mocną szyją, stosunkowo duża głową i często bez wklęsłego ("szczupaczego") profilu (który bywa uważany przez laików za cechę wyróżniającą konie arabskie).
•Saklavi – to koń o wyglądzie najbliższym powszechnym wyobrażeniom konia arabskiego. Sylwetka szczupła, budowa lekka, głowa o charakterystycznej wklęsłości i dużych nozdrzach. Maść często siwa, choć zdarzają się inne. Dawniej używany do pokazów, spacerów i jako koń dla dam. Wbrew pozorom jest to koń o wielkiej dzielności i wytrzymałości (jak wszystkie konie arabskie). Jest jednak drobniejszy od kuhailana, niższy i słabszy. Saklavi bywa najczęściej modelem do zdjęć koni arabskich.
•Munighi – koń o skośnej łopatce, długich kończynach, dłuższej i węższej głowie o prostym profilu. Maść zwykle kasztanowata. Typ bardzo wytrzymały, szybki na krótkich dystansach (pozostałe konie arabskie najbardziej cenione są na dystansach długich i bardzo długich).

Istnieje też kilka innych typów, znanych lepiej w Arabii, np.: Hadban, Hamdan i O'Bajan.
Legenda :
Według legendy pochodzi od pięciu klaczy Mahometa o imionach: Saklavi, Kuhailan, O'Bajan, Hadban i Hamdani, które usłuchały wezwania proroka, gdy odwołał je od wodopoju. Prorok wzywał swoich wyznawców do starannej hodowli koni i dobrego traktowania zwierząt.
Hodowla :
Rejon hodowli konia arabskiego rozciąga się od Afryki Północnej porzez Półwysep Arabski aż do Iranu. W Europie konie te hoduje się głównie w Polsce, Francji, Niemczech i Anglii. Hodowla konia arabskiego jest też popularna w USA. Problemami hodowli tej rasy zajmuje się World Arabian Horse Organization (WAHO). Obecnie w hodowli koni arabskich w Polsce, prym wiodą trzy państwowe stadniny: Stadnina Koni Janów Podlaski, Stadnina Koni Michałów oraz Stado Ogierów Białka. Coraz więcej utytułowanych koni pojawia się u hodowców prywatnych.
-Historia hodowli w Polsce (Janów Podlaski :
Hodowla koni arabskich w Polsce rozpoczęła się na początku XVIII wieku. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku niewiele pozostało ze słynnych stadnin białocerkiewskich i innych kresowych. Ceniony przez znawców dorobek polskich hodowli z lat 1778 – 1918 prawie w całości został zniszczony. Celem Polaków w następnych latach zostało odtworzenie tych osiągnięć."Konie czystej krwi arabskiej, których hodowla w Polsce ma ponad 200-letnią tradycję, były już w XIX wieku sprzedawane do różnych krajów europejskich"."Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę, ówczesne Ministerstwo Rolnictwa wszystkie konie uratowane z działań wojennych, z różnych źródeł i różnych ras, rokujące nadzieje, że mogą być materiałem hodowlanym potrzebnym do odbudowy hodowli koni w Polsce, gromadziło w Janowie Podlaskim. Budynki i inne urządzenia były zniszczone, lecz pozostało bogate zaplecze w postaci łąk i pastwisk. Po odbudowie stajen i reorganizacji hodowli koni w Polsce, w Janowie Podlaskim pozostały konie czystej krwi arabskiej i półkrwi angloarabskiej".W latach 30. XX wieku konie sprzedawano także do USA.
II wojna światowa przyniosła stadninie wielkie straty. Podczas ewakuacji stadniny większość koni padła, uciekła lub została rozkradziona. Dzięki tym okazom, które udało się odzyskać, ponowiono próbę odbudowy stadniny. W roku 1944 hodowla została przeniesiona do Niemiec, dzięki czemu mogły przeżyć najcenniejsze konie. W roku 1946 konie powróciły do Polski, do Janowa powróciły w roku 1950. W 1960 stadnina w Janowie wznowiła sprzedaż koni za granicę, głównie do USA. Od roku 1969 na terenie stadniny organizowane są aukcje dla kupców zagranicznych, na których sprzedaje się konie z najważniejszych ośrodków hodowlanych w Polsce.
Wykorzystanie :
Poza klasycznym pięknem, które reprezentuje koń arabski, warto pamiętać, że jest to również koń użytkowy. W przeszłości używany był jako koń bojowy, umożliwiał wojownikom pokonywanie dużych dystansów. Pomimo lekkiej budowy, bywał wykorzystywany nawet jako koń roboczy. Obecnie przoduje w dyscyplinie rajdów długodystansowych, wyścigów czy w klasach "pleasure" (w rekreacji). Coraz więcej koni arabskich pojawia sie w klasach western, w ujeżdżeniu i skokach. Są to bowiem konie bardzo wszechstronne, inteligentne oraz chętne do nauki i pracy.
Odmiany barwne :
•Kary
•Biały
•Gniady

                                                                                                 Nicol

Haflinger

Haflinger - rasa koni, która została skonsolidowana w Tyrolu pod koniec XIX wieku.
Historia pochodzenia :
Zasadniczo haflinger jest efektem krzyżowania czterech ras koni: noryckiej, bośniackiej, huculskiej, czystej krwi arabskiej. Zalicza się go do koni typu jucznego.
Użytkowość :
Charakteryzuje się dużą dzielnością w terenie górzystym, jednakże równie dobrze nadaje się do pracy pod siodłem.
Budowa, pokrój, eksterier :
Haflingery są najwyższymi kucami o mocno rozwiniętym tułowiu, suchych kończynach oraz rozłupanym zadzie. Przedstawiciele tej rasy stosunkowo późno dojrzewają (używa się ich do pracy w wieku 3,5 roku), są długowieczne i łagodne.
Hodowla :
Konie te są hodowane w krajach europejskich oraz w Stanach Zjednoczonych i Turcji.
*Wysokość w kłębie:
 140-155 cm
*Obwód klatki piersiowej:
170-175 cm
*Obwód nadpęcia:
ok. 19 cm
*Masa ciała:
400-500 kg
Umaszczenie: kasztanowate, ciemnokasztanowate z konopiastą grzywą i ogonem (izabelowate, palomino).
Standardy rasy :
•American Haflinger Registry
•The Haflinger Society of Great Britain

                                                                                                       Nicol

Przykre wieści od fundacji Centaurus

                                                             ZUZIA

http://www.centaurus.org.pl/pozostale/zuzia_445/

Zuzia, tak ją nazwaliśmy. Kiedy zobaczyliśmy zdjęcie leżącej na polnej drodze klaczy przeszył nas dreszcz. Taka potężna, a taka bezsilna. Mieliśmy wrażenia, tylko patrząc na fotografie, jak powoli w listopadową trawę wsiąkają resztki życia Zuzi, jak chętnie oddaje się w ręce matki ziemi. Jakby miała to być ucieczka od bólu i cierpienia, od obojętności, która ją otacza.
Nie byliśmy pewni, czy chciała wstać.. Ale mail, który otrzymaliśmy świadczył o tym, że wstała. Wstała, ugięła się na zesztywniałych nogach i powoli powłócząc nimi doszła do swojej komórki przy gospodarstwie, w którym spędziła ponad 20 lat swojego życia.
Uznaliśmy, że nie ma czasu. Jadąc tam nie widzieliśmy, czy Zuzia jeszcze na nas zaczeka, czy nie postanowiła odejść, czy nie zamknęła oczu, aby nie raziła jej źrenic ludzka obojętność.
Wjechaliśmy na podwórze. Zdjęcie Zuzi poruszyło wszystkich naszych działaczy, w ciągu paru godzin, z rożnych stron Polski, stanęliśmy pod drewnianymi drzwiami komórki, która była dla Zuzi oknem na świat. Słabe światło rozjaśniło cztery ponure ściany. Na środku, uwiązana grubą liną stała stara, umęczona klacz. Spojrzała na nas resztkami sił. Głośne parskniecie rozległo się po podwórzu, Zuzia przestępowała z nogi na nogę nie mogąc ustać z ogromu bólu.
Wystające żebra, poprzerastane kopyta, powykrzywiane nogi.. "A ponoć Boże widzisz wszystko?".
Rozmowa z właścicielami nie była zbyt rzeczowa, kilku braci, którzy przebywali na terenie PGRu było pod wpływem alkoholu. Aby uniknąć braku pewnej decyzji ze strony wójta gminy, postanowiliśmy natychmiast zabrać klacz. Z własnych środków zapłaciliśmy za Zuzię 1000 zł. A biurokracja zaczeka, kara właścicieli nie ominie. W momencie kiedy płacimy, stajemy się właścicielem i możemy otoczyć ją opieką. A o prawo do życia Zuzi w tej chwili nam chodziło. Doniesienie do prokuratury na byłego właściciela zostanie złożone w najbliższych dniach.
Na widok gotówki właściciel zatarł ręce, choć ledwo stał na nogach. W ogólnej atmosferze zgrzytu i awantury wyprowadziliśmy Zuzię pod trap. Martwiliśmy się, że nie będzie chciała wejść, że nogi odmówią jej posłuszeństwa. Ale nagle, gdy tak staliśmy wpatrzeni w jej pomarszczone, posiwiałe skronie, w jej oku pojawił się błysk, a w nogach siła.
Jakby cała jej energia skoncentrowała się na tym, aby znaleźć się na przyczepie, wyjechać z tego piekła. Po chwili byliśmy za bramą. Z Zuzią na przyczepie jechaliśmy do naszej stajni pod Zieloną Górą, do Wojnowa.
Ktoś powie, że się udało, że mieliśmy szczęście, że Zuzia je miała. Ale my odjeżdżaliśmy z poczuciem porażki, nie jako tryumfatorzy. Bo każda wieś ma lub miała swoja Zuzię. Bo tak właśnie wiele wiejskich koni dokonuje żywota. Bo pojawiliśmy się w momencie, kiedy Zuzi żywot dobiegał już końca. Bo nigdy nie oddamy jej straconych lat, nie oddamy dni bez cierpienia, nie sprawimy, że zapomni. Pojawiamy się u kresu jej drogi, i tak niewiele możemy dla niej zrobić.
Prosimy o pomoc w diagnozowaniu i leczeniu Zuzy. Klacz jest po pierwszej wizycie weterynarza, ma pozrywane ścięgna, jest w słabej kondycji. We wtorek czeka ją kolejna wizyta i zdjęcia RTG, ze względu na bardzo dużą kulawiznę lewego przodu. Potrzeba też środków na specjalistyczne pasze, leki na stawy, suplementy.
--------------------------------------------------

Siedziba:
Fundacja Centaurus
ul. Borelowskiego 53/2
51-678 Wroclaw
Konto zbiórkowe
PKO BP 56 1020 5226 0000 6002 0382 1840
http://www.centaurus.org.pl/palpay/

                                                                                                   Nicol

Koń Fryzyjski

Koń fryzyjski (tzw. fryz) – rasa koni zimnokrwistych pochodząca z historycznej krainy Fryzji (w dzisiejszej Holandii). Charakterystyczną cechą tych koni jest ich zazwyczaj kare (rzadziej skarogniade) umaszczenie, bujna grzywa, ogon i szczotki pęcinowe oraz wysokie i efektowne chody.
Historia :
Rasa została zapoczątkowana już w czasach rzymskich; w średniowieczu także istniała popularna odmiana silnych karych koni, używanych często jako konie bojowe. W późniejszych czasach, w hodowlach chłopskich powstały konie flamandzkie. W epoce baroku, konia tego uszlachetniono krwią koni iberyjskich w celu otrzymania eleganckiego wierzchowca, jednakże w XVIII wieku i XIX wieku ten kierunek hodowli został zaniechany. Obecnie istniejąca lżejsza rasa pochodzi od koni pozostałych w rękach chłopów, pracujących na folwarkach, a także jako konie pocztowe.W roku 1878 założono pierwszą księgę stadną: Friesche Paarden Stamboek. Wpisane do niej konie wywodzą się od pierwszego zapisanego do niej w 1885 roku ogiera Nemo 51.W czasach baroku, konie fryzyjskie użytkowane były głównie w barokowych szkołach jazdy, zdobywając sławę w Hiszpańskiej Szkole Jazdy, a także jako luksusowe konie powozowe, zwane karosjerami. Były również cenionymi końmi eksportowymi, kupowanymi na Węgrzech, w Anglii, we Francji, w Stanach Zjednoczonych, w Niemczech oraz w Południowej Afryce. W XVIII wieku zaczęto używać tych koni w wyścigach kłusaków, popularnych wówczas we Fryzji, objętych patronatem króla Williama I, zwanych Dniami Królewskiego Złotego Bata. W XIX wieku jako kłusaki stały się popularne w całej Europie i wzięły udział w tworzeniu ras kłusaków orłowskich i amerykańskich, które to konie wyparły z czasem fryzy z tej konkurencji.
Pomimo starań hodowców, zmiany w społeczeństwie i rolnictwie w kolejnych dekadach doprowadziły do marginalizacji fryzów oraz do obniżenia ich jakości hodowlanej. Wojny i postęp cywilizacyjny w XX wieku spowodowały utrzymanie tej tendencji i dopiero pod koniec stulecia rasa koni fryzyjskich ponownie rozkwitła.
Pokrój :
-Wzrost :
Współczesny fryz jest średniego kalibru. Preferowany wzrost trzyletniego konia to 160 cm wysokości w kłębie, a minimalny to 154 cm dla klaczy stadnej, dla klaczy ster jest to 156 cm, natomiast dla klaczy Kroon 158 cm i tyle samo dla licencjonowanego ogiera. Nie istnieje górna granica wzrostu, więc zdarzają się konie o wysokości 180 cm w kłębie. Podczas oceniania główną rolę odgrywa harmonia budowy, a także jakość chodów.
-Budowa :
+Głowa :
odpowiednio długa; oko duże, błyszczące i inteligentne; uszy stosunkowo małe, z nachylonymi ku sobie końcami; profil lekko szczupaczy lub prosty; całość musi sprawiać wrażenie szlachetności;
+Szyja :
wyniosła, o lekko łabędzim profilu, odpowiednio długa i dobrze umięśniona, wysoko osadzona;
+Kłoda :
dobrze umięśniona, dość długa ale nie za długa, dopuszczalny nieco miękki grzbiet, kłoda musi być głęboko związana z piersią, łopatka jest lekko skośna, żebra nie mogą być beczkowate;
+Kończyny przednie :
proste, pęcina nachylona do podłoża pod kątem 45 stopni, rozstawione o szerokość kopyta;
+Kończyny tylne :
długie udo, staw skokowy o kącie 150 stopni, pęcina nachylona do podłoża pod kątem 55 stopni.
-Chody :
*Stęp :
sprężysty i silny;
*Kłus :
zamaszysty, z silnym odbiciem zadu, ma sprawiać wrażenie lekkości, musi być wyraźna faza zawieszenia z mocnym zgięciem w stawach;
*Galop :
rytmiczny, okrągły, z zadu.
We współczesnej selekcji duży nacisk kładzie się na poprawienie pracy zadu przy zachowaniu specyfiki ruchu.
-Charakter :
Wyróżnia je bardzo dobry charakter, chęć współpracy z człowiekiem, ufność i mała skłonność do narowów.
(Narów – element charakteru konia chowanego, powstały wskutek niekorzystnych i zewnętrznych uwarunkowań środowiskowych (takich jak np. błędy wychowawcze lub wypadki), w wyniku których następuje wytworzenie się określonych reakcji warunkowych, stanowiących często zagrożenie dla zdrowia i życia ludzi, a także zwierząt. Cecha ta jest niepożądana w optyce przyjętych celów procesu układania zwierzęcia i może w istotny sposób obniżyć jego wartość użytkową.Narowy nie mogą występować w naturze, gdyż każda cecha charakteru konia żyjącego na wolności kształtuje się pod wpływem środowiska naturalnego i stanowi istotny element adaptacyjny. Narowy mają zatem tylko i wyłącznie konie chowane, którym stawia się określone przez człowieka cele wychowawcze. W obrębie znaczenia terminu narów nie można kwalifikować dysfunkcji psycho-somatycznych, czyli chorób konia.)
-Maść :
Jedyną dopuszczoną maścią jest kara. Ogiery starające się o licencje hodowlaną muszą być w odcieniu kruczym, w wypadku kiedy ogier jest w odcieniu wronim nie zostanie dopuszczony do rozrodu. Jedyną odmianą akceptowaną jest mała gwiazdka na czole, przy czym wyłącznie u klaczy i wałachów.
Użytkowanie :
Współczesny koń fryzyjski użytkowany jest na wiele sposobów. Sprawdza się jako koń spacerowy, ujeżdżeniowy, zaprzęgowy oraz w pokazach rewiowych. Świetnie nadaje się też do hipoterapii. Wysoka inteligencja i ich chęć współpracy z człowiekiem, pozwala na użytkowanie fryzów przez osoby o dużym stopniu niepełnosprawności do jazdy wierzchem. Te specyficzne cechy rasy spowodowały, iż w ciągu ostatnich 20 lat konie fryzyjskie zaczęły być hodowane w wielu częściach świata: Ameryce Płd. i Płn., Australii, Azji, Afryce i oczywiście w Europie.
Hodowla :
Hodowla koni fryzyjskich podlega ścisłej selekcji i opiera się o szereg zasad wytyczanych przez Holenderski Związek Hodowców Koni Fryzyjskich, któremu podlegają wszystkie inne organizacje hodowlane w różnych krajach. Związek jest jedynym organem uprawnionym do oceny koni i wpisywania ich do księgi stadnej. Najsurowiej oceniane są ogiery. Dzięki takiej selekcji, pielęgnowane cechy rasowe są głęboko zakorzenione i zachowane przez wiele lat hodowli tych koni.Fryzy pochodzą od prymitywnego konia leśnego. Używane były niegdyś szczególnie przez germańską i fryzyjską jazdę jako konie ogólnoużytkowe. Do 1609 krzyżowano je z końmi Półwyspu Iberyjskiego (andaluzyjskie i lusitano). Fryz miał swój wkład w kształtowanie brytyjskich ras kuców Dales i Fell, a poprzez old english black wziął także udział w tworzeniu rasy Shire. Koń oldenburski i Dole Gudbrandsdal są blisko spokrewnione z koniem fryzyjskim.

                                                                                              Nicol

Papuga Nimfa

Nimfa (Nymphicus hollandicus) – gatunek średniego ptaka z rodziny kakadu, podrodziny nimf. Zasiedla Australię. W Polsce jedynie ptak hodowlany. Jedyny przedstawiciel monotypowego rodzaju Nymphicus. Wg IUCN jest to gatunek najmniejszej troski (LC).
Systematyka :
Po raz pierwszy o istnieniu nimfy wspomniał Europejczyk, który towarzyszył James'owi Cookowi w jego podróży wzdłuż wschodniego wybrzeża Australii w 1770 roku. Złapany osobnik został zabity, wypchany i zdeponowany w Royal College of Surgeons w Anglii. Pierwszy opis naukowy tego gatunku sporządził John Latham, zaliczając nimfę do gatunku papug z czubem. W jego opisie brakowało jednak nazwy naukowej i informacji o pochodzeniu nimfy. W 1788 roku Johann Friedrich Gmelin nadał jej nazwę naukową Psittacus novaehollandiae, ale była ona niewłaściwa, ponieważ nadał ją także kilku innym gatunkom.
Pierwszy pomyłkę Gmelina odnotował Robert Kerr, w 1792 roku nadając nową nazwę: Psittacus hollandicus. Nazwa gatunkowa przetrwała do dziś, ale nazwę rodzajową należało zmienić. Obecnie rodzaj Psittacus obejmuje żako, a po raz pierwszy została ona opisana właśnie w tym rodzaju. W 1832 roku Johann Georg Wagler nadał jej nazwę rodzajową Nyphicus. Tego samego roku William Swainson opisał nimfę pod nazwą Leptolophus auricomis, a trzy lata później René-Primevere Lesson pod nazwą Calopsitta guy. W roku 1912 Gregory Mathews wyróżnił trzy podgatunki: pallescens, intermedius i obscurus. Obecnie nie wyróżnia się żadnych podgatunków.Etymologia nazwy naukowej: Nazwa rodzajowa Nymphicus pochodzi od nimf w sensie bogiń, a nazwa gatunkowa hollandicus od dawnej nazwy Australii – Nowa Holandia.
Morfologia :
U dzikich nimf występuje wyraźny dymorfizm płciowy. Samiec jest ciemnoszary, szary lub jasnoszary z jaśniejszą piersią i brzuchem. Głowa żółta, z szarym czubkiem z żółtym końcem. Pomarańczowe plamy policzkowe. Biały brzeg skrzydła. Nogi, dziób i sterówki szare. Samice mają szare pióra na głowie i żółty, prążkowany ogon. Młode do pierwszego pierzenia (ok. 6 miesięcy) wyglądają jak samice.
Wymiary i masa ciała :
Nimfy z hodowli zazwyczaj są większe.
-Całkowita długość :
+Dorosły samiec :
28-31 cm
+Dorosła samica :
28-31 cm
-Długość skrzydła :
+Dorosły samiec :
17-18 cm
+Dorosła samica :
16-17 cm
-Długość ogona :
+Dorosły samiec :
16-19 cm
+Dorosła samica :
15-17 cm
-Długość czaszki :
+Dorosły samiec :
34 mm (bez dzioba 26 mm)
+Dorosła samica :
34 mm (bez dzioba 26 mm)
-Szerokość czaszki :
+Dorosły samiec :
22-27 mm
+Dorosła samica :
22-26 mm
-Długość czubka :
+Dorosły samiec :
36-58 mm
+Dorosła samica :
36-53 mm
-Długość kości stępowej :
+Dorosły samiec :
15-17 mm
+Dorosła samica :
15-16 mm
-Długość dzioba :
+Dorosły samiec :
13-15,1 mm
+Dorosła samica :
13,2-14,1 mm
-Rozpiętość skrzydeł :
+Dorosły samiec :
46 cm
+Dorosła samica :
46 cm
-Masa ciała :
+Dorosły samiec :
80-100 g
+Dorosła samica :
80-100 g
Występowanie :
Nimfy zasiedlają wnętrze kontynentu Australijskiego, nie występują na wybrzeżach, zachodniej części Australii Południowej oraz na Tasmanii i Przylądku Jork.
Środowisko :
Nimfy preferują otwarte tereny z dostępem do świeżej wody. Występują także w terenach rzadko zalesionych i sawannach; wędrowne nimfy jedzą nasiona akacji, więc są też spotykane w ich zaroślach. Temperatura miejsca w ich środowisku życia waha się od 4,5 stopnia Celsjusza zimą do 43 stopni latem. Dziuple w drzewach wykorzystują jako miejsca do gniazdowania. Zasiedla tereny do wysokości 500 m.
Tryb życia i zachowanie :
Nimfy są dobrze przystosowane do lotu, gdyż prowadzą koczowniczy tryb życia. Składa się na to budowa skrzydeł, kształt ciała i ogona. Wędrują w stadach, w ten sposób łatwiej znajdują pożywienie i dostrzegają drapieżniki. Nie lubią liściastych gałęzi, siedzą więc najchętniej na martwych drzewach. Na ziemi są bardzo ostrożne. Wodopój odwiedzają wcześnie rano i wieczorem. Zaraz po napiciu się całe stado odlatuje. Pożywiają się również w grupie. Nimfy czyszczą się wzajemnie, a nimfa czyszcząca grzbiet, ogon i skrzydła trzyma głowę w górze. Możliwe, że pierwszym kontaktem przyszłych par nimf jest właśnie prośba o czyszczenie. Proszący o to ptak trzyma głowę nisko, kładzie czubek i mruży oczy, co oznacza, że nie ma złych zamiarów.Nimfy żyją na wolności 10-14 lat; w niewoli do 35.
Głos :
Samce śpiewają w celu zwrócenia na siebie uwagi samic. Robią to też w celu wyrażenia swojej radości. Samczyk zaczyna śpiewać gdy ma około roku; uczy się od pozostałych członków stada. Ptak w niewoli może naśladować ludzki gwizd i wplatać elementy, których się nauczył w swą pieśń. Krzyk ostrzegawczy brzmi jak "kłi!", "kiłi!" lub podobnie. Zazwyczaj ostrzegają samce. Swoje niezadowolenie nimfa pokazuje zrzędzącym, trochę charczącym odgłosem. Nimfy często komunikują się ze sobą, w trakcie budowy gniazda również. Pisklęta żebrzą dźwiękiem przypominającym "oink".
Rozród :
Nimfy są monogamiczne. Okres lęgowy przypada od września do października.
-Gniazdo :
Nimfy lęgną się w dziuplach. Nie ma problemów ze znalezieniem miejsca na gniazdo, gdyż drzewa często są wyjedzone przez termity albo połamane. Zazwyczaj jedno drzewo zasiedla jedna para. Preferują martwe eukaliptusy i zwykle gnieżdżą się na wysokości około 2 metrów nad ziemią.
-Jaja :
4-7 na sezon, barwy białej. Mają one wymiary 24,5x19 mm.
-Wysiadywanie :
17-23 dni. Samiec nie karmi samiczki, jeżeli idzie ona szukać pożywienia samiec ją zastępuje.
-Pisklęta :
Po wykluciu ważą 4-6 gram. Usamodzielniają się po 4 do 5 tygodniach, a są zdolne do rozrodu po 1,5 roku od wyklucia. Czasem zdarza się, lecz jest to rzadkością, że dorosłe nimfy usuwają skorupki z gniazda po tym, jak młode się wyklują.
Pasożyty i choroby :
Młode nimfy bywają niekiedy atakowane przez drożdże z rodzaju Candida i bakterie z rodzaju Chlamydophila. Pasożyty jelitowe, np. z rodzaju Giardia, mogą występować nawet u zdrowo żywionych ptaków. U dorosłych nimf często występują choroby wątroby, nerek i układu rozrodczego (u samic).Przykłady innych chorób i dolegliwości występujące u nimf w niewoli.
*zła kondycja
*biegunka i zaburzenia trawienia
*zaburzenia przemiany materii
*wymioty
*zapalenie spojówek
*katar
*urazy mechaniczne
*zaparcie jaja
Mutacje :
Mutacje barwne nigdy nie zdarzają się w naturze. Występuje następujące :
*białogłowa
*bladogłowa
*lutino
*platinum
*niesprzężone z płcią lutino
*pastelowa srebrna
*świecąca srebrna
*dominująca srebrna
*west coast silver
*recesywna srebrna
*płowa
*perłowa
*szek
*żółtolica
*oliwkowa

                                                                                             Nicol

Papużka Falista

Papużka falista (Melopsittacus undulatus) – gatunek małego ptaka z rodziny papugowatych (Psittacidae), zamieszkujący głównie południowe rejony Australii. Żyje w dużych stadach prowadząc wędrowny tryb życia. Od 1840 roku jest hodowana w Europie jako ptak ozdobny. Od tego czasu wyselekcjonowano szereg barwnych odmian. Jest jedynym przedstawicielem monotypowego rodzaju Melopsittacus.
Opis gatunku :
W naturze dominuje barwa zielona. Spód ciała ubarwiony jednolicie zielono, wierzch prążkowany żółto i czarno. Przednia część głowy u dorosłych jest żółta, u młodych (do 3-4. miesiąca życia) - w czarno-żółte prążki. Na policzkach ciemnopurpurowe łatki, na podgardlu czarne plamki. ogon rozkładany wachlarzowato, z długimi sterówkami na środku, zielonkawoniebieski lub zielonkawopurpurowy. Na zewnętrznych sterówkach żółta przepaska. Skrzydła prążkowane, zielono-czarne. Nogi szaroniebieskie, czteropalczaste zakończone ostrymi pazurami. Dziób mały, o barwie brązowo-żółto-pomarańczowej. Kolor woskówki różni się w zależności od płci: u samców jest ona niebieska lub błękitna, u samic beżowa lub beżowo-szara (u samic nielęgowych bledsza), z kolei u młodych obojga płci - różowa (u samczyków częściej fioletowa).Wielkość około 21,5 cm, z tego na ogon przypada 10 cm. Masa ciała od 40 do 45 g.Głównym pożywieniem są nasiona traw.Skrzydła są przystosowane do dość długiego lotu (w naturze).
Historia :
Pierwszy egzemplarz papużki falistej - wypchany - w Europie pokazano w 1831 r. w angielskim Museum of the London Linnean Society. Pierwszą parę żywych ptaków przywiózł do Anglii 9 lat później znany ornitolog John Gould. Wraz z żoną wędrował przez rok po bezdrożach Australii, zbierając materiały do książki pt. Ptaki Australii (wydanej w 1851 r.). Gould przekazał parkę papużek swemu szwagrowi, Charlesowi Coxeni, któremu udało się rozmnożyć te ptaki; były one pierwszymi papużkami falistymi, urodzonymi w Europie.
Rosnąca popularność papużek doprowadziła do masowego odławiania ich z naturalnego środowiska i eksport na wielką skalę. W tym czasie we Francji zamawiano co roku ok. 100 tys. par. Statki przypływające do Anglii przywoziły coraz większe ilości tych ptaków. W czasie morskiego transportu ginęła część ptaków, co przyczyniło się w latach późniejszych do zakazu wywozu papużek z Australii.
Przy tak licznych hodowlach w Europie zaczęły się pojawiać mutacje barwne papużek, doceniane przez hodowców i miłośników tych ptaków.
Hodowla :
Papużki hodowlane bardzo łatwo się oswajają. Ptaki te są ptakami mimetycznymi, tzn. mają zdolność naśladowania mowy człowieka, gwizdu czy melodyjek. Trzyma się je dwie lub kilka, gdyż są to zwierzęta stadne.Najczęstszą ich chorobą jest świerzb, objawiający się żółtymi, białymi lub biało-szarymi naroślami na woskówce, skórze wokół oczu lub nogach. Pod lupą narośle wyglądają jak malutkie kanaliki.
Mutacje :
W naturze dominuje kolor zielony, ale papużki hodowlane występują w wielu mutacjach kolorystycznych. W prawie wszystkich mutacjach pod dziobem występują dwie czarne kropki (czasem jest ich więcej) oraz ciemnoniebieskie "łezki" pod oczyma.
-Naturalna (Standardowa) :
Głowa żółta w czarne, wyraźne falki. Tułów zielony, skrzydła najczęściej żółte z czarnymi falkami i czarnymi końcówkami lotek. Ogon długi, żółto-zielony, z granatowymi sterówkami, które "błyszczą" na zielono.
-Lutino :
Osobniki o żółtym upierzeniu, bez rysunku fal na grzbiecie, mające czarne lub czerwone oczy.
-Opalowa zielona :
Papużka bardzo podobna do naturalnej, ale ciemniejsza, o mniej intensywnych kolorach. Falki na głowie mniej wyraźne. Skrzydła żółto-zielone, z lekko czarnymi falkami i czarnymi lotkami na końcach.
-Niebieska :
Głowa biała z bardzo wyraźnymi czarnymi falkami, tułów jasnoniebieski. Skrzydła białe z wyraźnymi, czarnymi falkami i czarnymi lotkami. Ogon biało-niebieski z granatowymi najdłuższymi sterówkami.
-Opalowa niebieska :
Podobna do niebieskiej, ale ma mniej wyraźne falki i jest mniej intensywnie ubarwiona. Tułów niebieski, głowa i skrzydła białe z wyraźnymi, czarnymi falkami. Na skrzydła lekko nachodzi kolor niebieski. Ogon niebiesko-biały z granatowymi najdłuższymi sterówkami.
-Paraniebieska :
Głowa żółta, falki mniej wyraźne niż mutacja niebieska. Tułów niebieski. Skrzydła żółte z czarnymi falkami i czarnymi lotkami. Ogon żółto-niebieski z ciemnoniebieskimi najdłuższymi sterówkami.
-Fioletowa :
Głowa biała, z mocnymi, czarnymi falkami. Tułów niebieskofioletowy. Skrzydła tej mutacji są białe z lekko czarnymi falkami i czarnymi lotkami na końcu skrzydeł.
-Płowa :
Nazywa się tak papużki, mające czerwonobrązowy rysunek na grzbiecie i czerwone oczy.
-Albinos :
Ptak jest cały biały, łapki ma jaśniutkie - różowe. Dziób także jest jasny (często pomarańczowy). Oczy mają barwę czerwoną.
-Szek (Arlekin) :
Jest to papuga w "łatki". Może to być także papuga cała żółta lub biała, ale z czarnymi oczami.

                                                                                                 Nicol