Nicol
poniedziałek, 31 grudnia 2012
środa, 26 grudnia 2012
poniedziałek, 24 grudnia 2012
Wesołych Świąt Kochani !!! ; *
W ten wigilijny dzień zaśnieżony,
kiedy w kościele uderzą dzwony,
przyjmijcie gorące życzenia radości,
a w Nowym Roku szczęścia,
zdrowia i pomyślności.
Nicol
wtorek, 18 grudnia 2012
Szpic Miniaturowy
Krótki rys historyczny :
Jedna z teorii pochodzenia tej rasy mówi, że na południowo-zachodnie wybrzeże Bałtyku pomeraniany przybyły ze Skandynawii. Nazwa pomeranian oznacza psa z Pomorza, na które psy te przywędrowały z woźnicami.
Użytkowość :
Pies do towarzystwa. Nadaje się dla domatora. Jest psem jednego pana, bardzo się przywiązuje, ale też często nie można nad nim zapanować. Można z nim uprawiać psie sporty np. agility, obedience lub taniec z psem.
Szata i umaszczenie :
Dopuszczalna jest szeroka gama typów umaszczenia (od białego i biało-kremowego, po czarne).
Utrzymanie :
Wymaga regularnego trymowania oraz wyczesywania sierści.
Ciekawostki :
•Jeden z dwóch psów Nicole Richie to szpic miniaturowy.
•Dana Scully w serialu Z archiwum X ma pomeraniana o imieniu "Queequeg".
•London Tipton w serialu Nie ma to jak hotel ma suczkę Ivanę, która jest szpicem miniaturowym.
Nicol
niedziela, 9 grudnia 2012
sobota, 8 grudnia 2012
piątek, 7 grudnia 2012
czwartek, 6 grudnia 2012
wtorek, 4 grudnia 2012
niedziela, 25 listopada 2012
Koń Czystej Krwi Arabskiej
Oznaczenie symboliczne rasy: "oo". W stajniach napisy na tabliczkach imienia są niebieskie.
Pokrój :
Koń bardzo szlachetny i elegancki, o lekkiej budowie ciała. Jego sylwetkę można wpisać w kwadrat. Mała, sucha głowa o profilu szczupaczym (wklęsłym) lub prostym. Nogi są suche i doskonałej jakości, choć zdarzają się lekkie wady postawy, a łopatki nie zawsze są idealne. Zad jest krótki i poziomy, ogon wysoko osadzony i noszony z charakterystyczną odsadą. Kopyta są twarde i wytrzymałe. Wysokość tych koni wynosi 145 – 155 cm. Występują wszystkie maści podstawowe, z wyjątkiem srokatej. Najczęściej konie te są siwe, gniade i kasztanowate, bardzo rzadko kare. Szlachetności koniowi dodaje długa łabędzia szyja i piękna głowa z szeroko rozwartymi nozdrzami.Chody tych koni są bardzo lekkie. Galop jest szybki i wytrzymały, kłus bardzo szlachetny, jak gdyby koń unosił się w powietrzu. Stęp bywa zbyt krótki.
Typy :
Wyróżnia się kilka typów konia arabskiego, spośród których trzy najbardziej znane to:
•Kuhailan – typ najsilniejszy, kiedyś używany jako koń bojowy lub użytkowy – gniady lub skarogniady, z mocną szyją, stosunkowo duża głową i często bez wklęsłego ("szczupaczego") profilu (który bywa uważany przez laików za cechę wyróżniającą konie arabskie).
•Saklavi – to koń o wyglądzie najbliższym powszechnym wyobrażeniom konia arabskiego. Sylwetka szczupła, budowa lekka, głowa o charakterystycznej wklęsłości i dużych nozdrzach. Maść często siwa, choć zdarzają się inne. Dawniej używany do pokazów, spacerów i jako koń dla dam. Wbrew pozorom jest to koń o wielkiej dzielności i wytrzymałości (jak wszystkie konie arabskie). Jest jednak drobniejszy od kuhailana, niższy i słabszy. Saklavi bywa najczęściej modelem do zdjęć koni arabskich.
•Munighi – koń o skośnej łopatce, długich kończynach, dłuższej i węższej głowie o prostym profilu. Maść zwykle kasztanowata. Typ bardzo wytrzymały, szybki na krótkich dystansach (pozostałe konie arabskie najbardziej cenione są na dystansach długich i bardzo długich).
Istnieje też kilka innych typów, znanych lepiej w Arabii, np.: Hadban, Hamdan i O'Bajan.
Legenda :
Według legendy pochodzi od pięciu klaczy Mahometa o imionach: Saklavi, Kuhailan, O'Bajan, Hadban i Hamdani, które usłuchały wezwania proroka, gdy odwołał je od wodopoju. Prorok wzywał swoich wyznawców do starannej hodowli koni i dobrego traktowania zwierząt.
Hodowla :
Rejon hodowli konia arabskiego rozciąga się od Afryki Północnej porzez Półwysep Arabski aż do Iranu. W Europie konie te hoduje się głównie w Polsce, Francji, Niemczech i Anglii. Hodowla konia arabskiego jest też popularna w USA. Problemami hodowli tej rasy zajmuje się World Arabian Horse Organization (WAHO). Obecnie w hodowli koni arabskich w Polsce, prym wiodą trzy państwowe stadniny: Stadnina Koni Janów Podlaski, Stadnina Koni Michałów oraz Stado Ogierów Białka. Coraz więcej utytułowanych koni pojawia się u hodowców prywatnych.
-Historia hodowli w Polsce (Janów Podlaski :
Hodowla koni arabskich w Polsce rozpoczęła się na początku XVIII wieku. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku niewiele pozostało ze słynnych stadnin białocerkiewskich i innych kresowych. Ceniony przez znawców dorobek polskich hodowli z lat 1778 – 1918 prawie w całości został zniszczony. Celem Polaków w następnych latach zostało odtworzenie tych osiągnięć."Konie czystej krwi arabskiej, których hodowla w Polsce ma ponad 200-letnią tradycję, były już w XIX wieku sprzedawane do różnych krajów europejskich"."Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę, ówczesne Ministerstwo Rolnictwa wszystkie konie uratowane z działań wojennych, z różnych źródeł i różnych ras, rokujące nadzieje, że mogą być materiałem hodowlanym potrzebnym do odbudowy hodowli koni w Polsce, gromadziło w Janowie Podlaskim. Budynki i inne urządzenia były zniszczone, lecz pozostało bogate zaplecze w postaci łąk i pastwisk. Po odbudowie stajen i reorganizacji hodowli koni w Polsce, w Janowie Podlaskim pozostały konie czystej krwi arabskiej i półkrwi angloarabskiej".W latach 30. XX wieku konie sprzedawano także do USA.
II wojna światowa przyniosła stadninie wielkie straty. Podczas ewakuacji stadniny większość koni padła, uciekła lub została rozkradziona. Dzięki tym okazom, które udało się odzyskać, ponowiono próbę odbudowy stadniny. W roku 1944 hodowla została przeniesiona do Niemiec, dzięki czemu mogły przeżyć najcenniejsze konie. W roku 1946 konie powróciły do Polski, do Janowa powróciły w roku 1950. W 1960 stadnina w Janowie wznowiła sprzedaż koni za granicę, głównie do USA. Od roku 1969 na terenie stadniny organizowane są aukcje dla kupców zagranicznych, na których sprzedaje się konie z najważniejszych ośrodków hodowlanych w Polsce.
Wykorzystanie :
Poza klasycznym pięknem, które reprezentuje koń arabski, warto pamiętać, że jest to również koń użytkowy. W przeszłości używany był jako koń bojowy, umożliwiał wojownikom pokonywanie dużych dystansów. Pomimo lekkiej budowy, bywał wykorzystywany nawet jako koń roboczy. Obecnie przoduje w dyscyplinie rajdów długodystansowych, wyścigów czy w klasach "pleasure" (w rekreacji). Coraz więcej koni arabskich pojawia sie w klasach western, w ujeżdżeniu i skokach. Są to bowiem konie bardzo wszechstronne, inteligentne oraz chętne do nauki i pracy.
Odmiany barwne :
•Kary
•Biały
•Gniady
Nicol
wtorek, 20 listopada 2012
Haflinger
Historia pochodzenia :
Zasadniczo haflinger jest efektem krzyżowania czterech ras koni: noryckiej, bośniackiej, huculskiej, czystej krwi arabskiej. Zalicza się go do koni typu jucznego.
Użytkowość :
Charakteryzuje się dużą dzielnością w terenie górzystym, jednakże równie dobrze nadaje się do pracy pod siodłem.
Budowa, pokrój, eksterier :
Haflingery są najwyższymi kucami o mocno rozwiniętym tułowiu, suchych kończynach oraz rozłupanym zadzie. Przedstawiciele tej rasy stosunkowo późno dojrzewają (używa się ich do pracy w wieku 3,5 roku), są długowieczne i łagodne.
Hodowla :
Konie te są hodowane w krajach europejskich oraz w Stanach Zjednoczonych i Turcji.
*Wysokość w kłębie:
140-155 cm
*Obwód klatki piersiowej:
170-175 cm
*Obwód nadpęcia:
ok. 19 cm
*Masa ciała:
400-500 kg
Umaszczenie: kasztanowate, ciemnokasztanowate z konopiastą grzywą i ogonem (izabelowate, palomino).
Standardy rasy :
•American Haflinger Registry
•The Haflinger Society of Great Britain
Nicol
niedziela, 18 listopada 2012
Przykre wieści od fundacji Centaurus
ZUZIA
http://www.centaurus.org.pl/pozostale/zuzia_445/
Zuzia, tak ją nazwaliśmy. Kiedy zobaczyliśmy zdjęcie leżącej na polnej drodze klaczy przeszył nas dreszcz. Taka potężna, a taka bezsilna. Mieliśmy wrażenia, tylko patrząc na fotografie, jak powoli w listopadową trawę wsiąkają resztki życia Zuzi, jak chętnie oddaje się w ręce matki ziemi. Jakby miała to być ucieczka od bólu i cierpienia, od obojętności, która ją otacza.
Nie byliśmy pewni, czy chciała wstać.. Ale mail, który otrzymaliśmy świadczył o tym, że wstała. Wstała, ugięła się na zesztywniałych nogach i powoli powłócząc nimi doszła do swojej komórki przy gospodarstwie, w którym spędziła ponad 20 lat swojego życia.
Uznaliśmy, że nie ma czasu. Jadąc tam nie widzieliśmy, czy Zuzia jeszcze na nas zaczeka, czy nie postanowiła odejść, czy nie zamknęła oczu, aby nie raziła jej źrenic ludzka obojętność.
Wjechaliśmy na podwórze. Zdjęcie Zuzi poruszyło wszystkich naszych działaczy, w ciągu paru godzin, z rożnych stron Polski, stanęliśmy pod drewnianymi drzwiami komórki, która była dla Zuzi oknem na świat. Słabe światło rozjaśniło cztery ponure ściany. Na środku, uwiązana grubą liną stała stara, umęczona klacz. Spojrzała na nas resztkami sił. Głośne parskniecie rozległo się po podwórzu, Zuzia przestępowała z nogi na nogę nie mogąc ustać z ogromu bólu.
Wystające żebra, poprzerastane kopyta, powykrzywiane nogi.. "A ponoć Boże widzisz wszystko?".
Rozmowa z właścicielami nie była zbyt rzeczowa, kilku braci, którzy przebywali na terenie PGRu było pod wpływem alkoholu. Aby uniknąć braku pewnej decyzji ze strony wójta gminy, postanowiliśmy natychmiast zabrać klacz. Z własnych środków zapłaciliśmy za Zuzię 1000 zł. A biurokracja zaczeka, kara właścicieli nie ominie. W momencie kiedy płacimy, stajemy się właścicielem i możemy otoczyć ją opieką. A o prawo do życia Zuzi w tej chwili nam chodziło. Doniesienie do prokuratury na byłego właściciela zostanie złożone w najbliższych dniach.
Na widok gotówki właściciel zatarł ręce, choć ledwo stał na nogach. W ogólnej atmosferze zgrzytu i awantury wyprowadziliśmy Zuzię pod trap. Martwiliśmy się, że nie będzie chciała wejść, że nogi odmówią jej posłuszeństwa. Ale nagle, gdy tak staliśmy wpatrzeni w jej pomarszczone, posiwiałe skronie, w jej oku pojawił się błysk, a w nogach siła.
Jakby cała jej energia skoncentrowała się na tym, aby znaleźć się na przyczepie, wyjechać z tego piekła. Po chwili byliśmy za bramą. Z Zuzią na przyczepie jechaliśmy do naszej stajni pod Zieloną Górą, do Wojnowa.
Ktoś powie, że się udało, że mieliśmy szczęście, że Zuzia je miała. Ale my odjeżdżaliśmy z poczuciem porażki, nie jako tryumfatorzy. Bo każda wieś ma lub miała swoja Zuzię. Bo tak właśnie wiele wiejskich koni dokonuje żywota. Bo pojawiliśmy się w momencie, kiedy Zuzi żywot dobiegał już końca. Bo nigdy nie oddamy jej straconych lat, nie oddamy dni bez cierpienia, nie sprawimy, że zapomni. Pojawiamy się u kresu jej drogi, i tak niewiele możemy dla niej zrobić.
Prosimy o pomoc w diagnozowaniu i leczeniu Zuzy. Klacz jest po pierwszej wizycie weterynarza, ma pozrywane ścięgna, jest w słabej kondycji. We wtorek czeka ją kolejna wizyta i zdjęcia RTG, ze względu na bardzo dużą kulawiznę lewego przodu. Potrzeba też środków na specjalistyczne pasze, leki na stawy, suplementy.
--------------------------------------------------
Siedziba:
Fundacja Centaurus
ul. Borelowskiego 53/2
51-678 Wroclaw
Konto zbiórkowe
PKO BP 56 1020 5226 0000 6002 0382 1840
http://www.centaurus.org.pl/palpay/
Nicol
http://www.centaurus.org.pl/pozostale/zuzia_445/
Zuzia, tak ją nazwaliśmy. Kiedy zobaczyliśmy zdjęcie leżącej na polnej drodze klaczy przeszył nas dreszcz. Taka potężna, a taka bezsilna. Mieliśmy wrażenia, tylko patrząc na fotografie, jak powoli w listopadową trawę wsiąkają resztki życia Zuzi, jak chętnie oddaje się w ręce matki ziemi. Jakby miała to być ucieczka od bólu i cierpienia, od obojętności, która ją otacza.
Nie byliśmy pewni, czy chciała wstać.. Ale mail, który otrzymaliśmy świadczył o tym, że wstała. Wstała, ugięła się na zesztywniałych nogach i powoli powłócząc nimi doszła do swojej komórki przy gospodarstwie, w którym spędziła ponad 20 lat swojego życia.
Uznaliśmy, że nie ma czasu. Jadąc tam nie widzieliśmy, czy Zuzia jeszcze na nas zaczeka, czy nie postanowiła odejść, czy nie zamknęła oczu, aby nie raziła jej źrenic ludzka obojętność.
Wjechaliśmy na podwórze. Zdjęcie Zuzi poruszyło wszystkich naszych działaczy, w ciągu paru godzin, z rożnych stron Polski, stanęliśmy pod drewnianymi drzwiami komórki, która była dla Zuzi oknem na świat. Słabe światło rozjaśniło cztery ponure ściany. Na środku, uwiązana grubą liną stała stara, umęczona klacz. Spojrzała na nas resztkami sił. Głośne parskniecie rozległo się po podwórzu, Zuzia przestępowała z nogi na nogę nie mogąc ustać z ogromu bólu.
Wystające żebra, poprzerastane kopyta, powykrzywiane nogi.. "A ponoć Boże widzisz wszystko?".
Rozmowa z właścicielami nie była zbyt rzeczowa, kilku braci, którzy przebywali na terenie PGRu było pod wpływem alkoholu. Aby uniknąć braku pewnej decyzji ze strony wójta gminy, postanowiliśmy natychmiast zabrać klacz. Z własnych środków zapłaciliśmy za Zuzię 1000 zł. A biurokracja zaczeka, kara właścicieli nie ominie. W momencie kiedy płacimy, stajemy się właścicielem i możemy otoczyć ją opieką. A o prawo do życia Zuzi w tej chwili nam chodziło. Doniesienie do prokuratury na byłego właściciela zostanie złożone w najbliższych dniach.
Na widok gotówki właściciel zatarł ręce, choć ledwo stał na nogach. W ogólnej atmosferze zgrzytu i awantury wyprowadziliśmy Zuzię pod trap. Martwiliśmy się, że nie będzie chciała wejść, że nogi odmówią jej posłuszeństwa. Ale nagle, gdy tak staliśmy wpatrzeni w jej pomarszczone, posiwiałe skronie, w jej oku pojawił się błysk, a w nogach siła.
Jakby cała jej energia skoncentrowała się na tym, aby znaleźć się na przyczepie, wyjechać z tego piekła. Po chwili byliśmy za bramą. Z Zuzią na przyczepie jechaliśmy do naszej stajni pod Zieloną Górą, do Wojnowa.
Ktoś powie, że się udało, że mieliśmy szczęście, że Zuzia je miała. Ale my odjeżdżaliśmy z poczuciem porażki, nie jako tryumfatorzy. Bo każda wieś ma lub miała swoja Zuzię. Bo tak właśnie wiele wiejskich koni dokonuje żywota. Bo pojawiliśmy się w momencie, kiedy Zuzi żywot dobiegał już końca. Bo nigdy nie oddamy jej straconych lat, nie oddamy dni bez cierpienia, nie sprawimy, że zapomni. Pojawiamy się u kresu jej drogi, i tak niewiele możemy dla niej zrobić.
Prosimy o pomoc w diagnozowaniu i leczeniu Zuzy. Klacz jest po pierwszej wizycie weterynarza, ma pozrywane ścięgna, jest w słabej kondycji. We wtorek czeka ją kolejna wizyta i zdjęcia RTG, ze względu na bardzo dużą kulawiznę lewego przodu. Potrzeba też środków na specjalistyczne pasze, leki na stawy, suplementy.
--------------------------------------------------
Siedziba:
Fundacja Centaurus
ul. Borelowskiego 53/2
51-678 Wroclaw
Konto zbiórkowe
PKO BP 56 1020 5226 0000 6002 0382 1840
http://www.centaurus.org.pl/palpay/
Nicol
wtorek, 13 listopada 2012
Koń Fryzyjski
Historia :
Rasa została zapoczątkowana już w czasach rzymskich; w średniowieczu także istniała popularna odmiana silnych karych koni, używanych często jako konie bojowe. W późniejszych czasach, w hodowlach chłopskich powstały konie flamandzkie. W epoce baroku, konia tego uszlachetniono krwią koni iberyjskich w celu otrzymania eleganckiego wierzchowca, jednakże w XVIII wieku i XIX wieku ten kierunek hodowli został zaniechany. Obecnie istniejąca lżejsza rasa pochodzi od koni pozostałych w rękach chłopów, pracujących na folwarkach, a także jako konie pocztowe.W roku 1878 założono pierwszą księgę stadną: Friesche Paarden Stamboek. Wpisane do niej konie wywodzą się od pierwszego zapisanego do niej w 1885 roku ogiera Nemo 51.W czasach baroku, konie fryzyjskie użytkowane były głównie w barokowych szkołach jazdy, zdobywając sławę w Hiszpańskiej Szkole Jazdy, a także jako luksusowe konie powozowe, zwane karosjerami. Były również cenionymi końmi eksportowymi, kupowanymi na Węgrzech, w Anglii, we Francji, w Stanach Zjednoczonych, w Niemczech oraz w Południowej Afryce. W XVIII wieku zaczęto używać tych koni w wyścigach kłusaków, popularnych wówczas we Fryzji, objętych patronatem króla Williama I, zwanych Dniami Królewskiego Złotego Bata. W XIX wieku jako kłusaki stały się popularne w całej Europie i wzięły udział w tworzeniu ras kłusaków orłowskich i amerykańskich, które to konie wyparły z czasem fryzy z tej konkurencji.
Pomimo starań hodowców, zmiany w społeczeństwie i rolnictwie w kolejnych dekadach doprowadziły do marginalizacji fryzów oraz do obniżenia ich jakości hodowlanej. Wojny i postęp cywilizacyjny w XX wieku spowodowały utrzymanie tej tendencji i dopiero pod koniec stulecia rasa koni fryzyjskich ponownie rozkwitła.
Pokrój :
-Wzrost :
Współczesny fryz jest średniego kalibru. Preferowany wzrost trzyletniego konia to 160 cm wysokości w kłębie, a minimalny to 154 cm dla klaczy stadnej, dla klaczy ster jest to 156 cm, natomiast dla klaczy Kroon 158 cm i tyle samo dla licencjonowanego ogiera. Nie istnieje górna granica wzrostu, więc zdarzają się konie o wysokości 180 cm w kłębie. Podczas oceniania główną rolę odgrywa harmonia budowy, a także jakość chodów.
-Budowa :
+Głowa :
odpowiednio długa; oko duże, błyszczące i inteligentne; uszy stosunkowo małe, z nachylonymi ku sobie końcami; profil lekko szczupaczy lub prosty; całość musi sprawiać wrażenie szlachetności;
+Szyja :
wyniosła, o lekko łabędzim profilu, odpowiednio długa i dobrze umięśniona, wysoko osadzona;
+Kłoda :
dobrze umięśniona, dość długa ale nie za długa, dopuszczalny nieco miękki grzbiet, kłoda musi być głęboko związana z piersią, łopatka jest lekko skośna, żebra nie mogą być beczkowate;
+Kończyny przednie :
proste, pęcina nachylona do podłoża pod kątem 45 stopni, rozstawione o szerokość kopyta;
+Kończyny tylne :
długie udo, staw skokowy o kącie 150 stopni, pęcina nachylona do podłoża pod kątem 55 stopni.
-Chody :
*Stęp :
sprężysty i silny;
*Kłus :
zamaszysty, z silnym odbiciem zadu, ma sprawiać wrażenie lekkości, musi być wyraźna faza zawieszenia z mocnym zgięciem w stawach;
*Galop :
rytmiczny, okrągły, z zadu.
We współczesnej selekcji duży nacisk kładzie się na poprawienie pracy zadu przy zachowaniu specyfiki ruchu.
-Charakter :
Wyróżnia je bardzo dobry charakter, chęć współpracy z człowiekiem, ufność i mała skłonność do narowów.
(Narów – element charakteru konia chowanego, powstały wskutek niekorzystnych i zewnętrznych uwarunkowań środowiskowych (takich jak np. błędy wychowawcze lub wypadki), w wyniku których następuje wytworzenie się określonych reakcji warunkowych, stanowiących często zagrożenie dla zdrowia i życia ludzi, a także zwierząt. Cecha ta jest niepożądana w optyce przyjętych celów procesu układania zwierzęcia i może w istotny sposób obniżyć jego wartość użytkową.Narowy nie mogą występować w naturze, gdyż każda cecha charakteru konia żyjącego na wolności kształtuje się pod wpływem środowiska naturalnego i stanowi istotny element adaptacyjny. Narowy mają zatem tylko i wyłącznie konie chowane, którym stawia się określone przez człowieka cele wychowawcze. W obrębie znaczenia terminu narów nie można kwalifikować dysfunkcji psycho-somatycznych, czyli chorób konia.)
-Maść :
Jedyną dopuszczoną maścią jest kara. Ogiery starające się o licencje hodowlaną muszą być w odcieniu kruczym, w wypadku kiedy ogier jest w odcieniu wronim nie zostanie dopuszczony do rozrodu. Jedyną odmianą akceptowaną jest mała gwiazdka na czole, przy czym wyłącznie u klaczy i wałachów.
Użytkowanie :
Współczesny koń fryzyjski użytkowany jest na wiele sposobów. Sprawdza się jako koń spacerowy, ujeżdżeniowy, zaprzęgowy oraz w pokazach rewiowych. Świetnie nadaje się też do hipoterapii. Wysoka inteligencja i ich chęć współpracy z człowiekiem, pozwala na użytkowanie fryzów przez osoby o dużym stopniu niepełnosprawności do jazdy wierzchem. Te specyficzne cechy rasy spowodowały, iż w ciągu ostatnich 20 lat konie fryzyjskie zaczęły być hodowane w wielu częściach świata: Ameryce Płd. i Płn., Australii, Azji, Afryce i oczywiście w Europie.
Hodowla :
Hodowla koni fryzyjskich podlega ścisłej selekcji i opiera się o szereg zasad wytyczanych przez Holenderski Związek Hodowców Koni Fryzyjskich, któremu podlegają wszystkie inne organizacje hodowlane w różnych krajach. Związek jest jedynym organem uprawnionym do oceny koni i wpisywania ich do księgi stadnej. Najsurowiej oceniane są ogiery. Dzięki takiej selekcji, pielęgnowane cechy rasowe są głęboko zakorzenione i zachowane przez wiele lat hodowli tych koni.Fryzy pochodzą od prymitywnego konia leśnego. Używane były niegdyś szczególnie przez germańską i fryzyjską jazdę jako konie ogólnoużytkowe. Do 1609 krzyżowano je z końmi Półwyspu Iberyjskiego (andaluzyjskie i lusitano). Fryz miał swój wkład w kształtowanie brytyjskich ras kuców Dales i Fell, a poprzez old english black wziął także udział w tworzeniu rasy Shire. Koń oldenburski i Dole Gudbrandsdal są blisko spokrewnione z koniem fryzyjskim.
Nicol
sobota, 3 listopada 2012
Papuga Nimfa
Systematyka :
Po raz pierwszy o istnieniu nimfy wspomniał Europejczyk, który towarzyszył James'owi Cookowi w jego podróży wzdłuż wschodniego wybrzeża Australii w 1770 roku. Złapany osobnik został zabity, wypchany i zdeponowany w Royal College of Surgeons w Anglii. Pierwszy opis naukowy tego gatunku sporządził John Latham, zaliczając nimfę do gatunku papug z czubem. W jego opisie brakowało jednak nazwy naukowej i informacji o pochodzeniu nimfy. W 1788 roku Johann Friedrich Gmelin nadał jej nazwę naukową Psittacus novaehollandiae, ale była ona niewłaściwa, ponieważ nadał ją także kilku innym gatunkom.
Pierwszy pomyłkę Gmelina odnotował Robert Kerr, w 1792 roku nadając nową nazwę: Psittacus hollandicus. Nazwa gatunkowa przetrwała do dziś, ale nazwę rodzajową należało zmienić. Obecnie rodzaj Psittacus obejmuje żako, a po raz pierwszy została ona opisana właśnie w tym rodzaju. W 1832 roku Johann Georg Wagler nadał jej nazwę rodzajową Nyphicus. Tego samego roku William Swainson opisał nimfę pod nazwą Leptolophus auricomis, a trzy lata później René-Primevere Lesson pod nazwą Calopsitta guy. W roku 1912 Gregory Mathews wyróżnił trzy podgatunki: pallescens, intermedius i obscurus. Obecnie nie wyróżnia się żadnych podgatunków.Etymologia nazwy naukowej: Nazwa rodzajowa Nymphicus pochodzi od nimf w sensie bogiń, a nazwa gatunkowa hollandicus od dawnej nazwy Australii – Nowa Holandia.
Morfologia :
U dzikich nimf występuje wyraźny dymorfizm płciowy. Samiec jest ciemnoszary, szary lub jasnoszary z jaśniejszą piersią i brzuchem. Głowa żółta, z szarym czubkiem z żółtym końcem. Pomarańczowe plamy policzkowe. Biały brzeg skrzydła. Nogi, dziób i sterówki szare. Samice mają szare pióra na głowie i żółty, prążkowany ogon. Młode do pierwszego pierzenia (ok. 6 miesięcy) wyglądają jak samice.
Wymiary i masa ciała :
Nimfy z hodowli zazwyczaj są większe.
-Całkowita długość :
+Dorosły samiec :
28-31 cm
+Dorosła samica :
28-31 cm
-Długość skrzydła :
+Dorosły samiec :
17-18 cm
+Dorosła samica :
16-17 cm
-Długość ogona :
+Dorosły samiec :
16-19 cm
+Dorosła samica :
15-17 cm
-Długość czaszki :
+Dorosły samiec :
34 mm (bez dzioba 26 mm)
+Dorosła samica :
34 mm (bez dzioba 26 mm)
-Szerokość czaszki :
+Dorosły samiec :
22-27 mm
+Dorosła samica :
22-26 mm
-Długość czubka :
+Dorosły samiec :
36-58 mm
+Dorosła samica :
36-53 mm
-Długość kości stępowej :
+Dorosły samiec :
15-17 mm
+Dorosła samica :
15-16 mm
-Długość dzioba :
+Dorosły samiec :
13-15,1 mm
+Dorosła samica :
13,2-14,1 mm
-Rozpiętość skrzydeł :
+Dorosły samiec :
46 cm
+Dorosła samica :
46 cm
-Masa ciała :
+Dorosły samiec :
80-100 g
+Dorosła samica :
80-100 g
Występowanie :
Nimfy zasiedlają wnętrze kontynentu Australijskiego, nie występują na wybrzeżach, zachodniej części Australii Południowej oraz na Tasmanii i Przylądku Jork.
Środowisko :
Nimfy preferują otwarte tereny z dostępem do świeżej wody. Występują także w terenach rzadko zalesionych i sawannach; wędrowne nimfy jedzą nasiona akacji, więc są też spotykane w ich zaroślach. Temperatura miejsca w ich środowisku życia waha się od 4,5 stopnia Celsjusza zimą do 43 stopni latem. Dziuple w drzewach wykorzystują jako miejsca do gniazdowania. Zasiedla tereny do wysokości 500 m.
Tryb życia i zachowanie :
Nimfy są dobrze przystosowane do lotu, gdyż prowadzą koczowniczy tryb życia. Składa się na to budowa skrzydeł, kształt ciała i ogona. Wędrują w stadach, w ten sposób łatwiej znajdują pożywienie i dostrzegają drapieżniki. Nie lubią liściastych gałęzi, siedzą więc najchętniej na martwych drzewach. Na ziemi są bardzo ostrożne. Wodopój odwiedzają wcześnie rano i wieczorem. Zaraz po napiciu się całe stado odlatuje. Pożywiają się również w grupie. Nimfy czyszczą się wzajemnie, a nimfa czyszcząca grzbiet, ogon i skrzydła trzyma głowę w górze. Możliwe, że pierwszym kontaktem przyszłych par nimf jest właśnie prośba o czyszczenie. Proszący o to ptak trzyma głowę nisko, kładzie czubek i mruży oczy, co oznacza, że nie ma złych zamiarów.Nimfy żyją na wolności 10-14 lat; w niewoli do 35.
Głos :
Samce śpiewają w celu zwrócenia na siebie uwagi samic. Robią to też w celu wyrażenia swojej radości. Samczyk zaczyna śpiewać gdy ma około roku; uczy się od pozostałych członków stada. Ptak w niewoli może naśladować ludzki gwizd i wplatać elementy, których się nauczył w swą pieśń. Krzyk ostrzegawczy brzmi jak "kłi!", "kiłi!" lub podobnie. Zazwyczaj ostrzegają samce. Swoje niezadowolenie nimfa pokazuje zrzędzącym, trochę charczącym odgłosem. Nimfy często komunikują się ze sobą, w trakcie budowy gniazda również. Pisklęta żebrzą dźwiękiem przypominającym "oink".
Rozród :
Nimfy są monogamiczne. Okres lęgowy przypada od września do października.
-Gniazdo :
Nimfy lęgną się w dziuplach. Nie ma problemów ze znalezieniem miejsca na gniazdo, gdyż drzewa często są wyjedzone przez termity albo połamane. Zazwyczaj jedno drzewo zasiedla jedna para. Preferują martwe eukaliptusy i zwykle gnieżdżą się na wysokości około 2 metrów nad ziemią.
-Jaja :
4-7 na sezon, barwy białej. Mają one wymiary 24,5x19 mm.
-Wysiadywanie :
17-23 dni. Samiec nie karmi samiczki, jeżeli idzie ona szukać pożywienia samiec ją zastępuje.
-Pisklęta :
Po wykluciu ważą 4-6 gram. Usamodzielniają się po 4 do 5 tygodniach, a są zdolne do rozrodu po 1,5 roku od wyklucia. Czasem zdarza się, lecz jest to rzadkością, że dorosłe nimfy usuwają skorupki z gniazda po tym, jak młode się wyklują.
Pasożyty i choroby :
Młode nimfy bywają niekiedy atakowane przez drożdże z rodzaju Candida i bakterie z rodzaju Chlamydophila. Pasożyty jelitowe, np. z rodzaju Giardia, mogą występować nawet u zdrowo żywionych ptaków. U dorosłych nimf często występują choroby wątroby, nerek i układu rozrodczego (u samic).Przykłady innych chorób i dolegliwości występujące u nimf w niewoli.
*zła kondycja
*biegunka i zaburzenia trawienia
*zaburzenia przemiany materii
*wymioty
*zapalenie spojówek
*katar
*urazy mechaniczne
*zaparcie jaja
Mutacje :
Mutacje barwne nigdy nie zdarzają się w naturze. Występuje następujące :
*białogłowa
*bladogłowa
*lutino
*platinum
*niesprzężone z płcią lutino
*pastelowa srebrna
*świecąca srebrna
*dominująca srebrna
*west coast silver
*recesywna srebrna
*płowa
*perłowa
*szek
*żółtolica
*oliwkowa
Nicol
czwartek, 1 listopada 2012
Papużka Falista
Opis gatunku :
W naturze dominuje barwa zielona. Spód ciała ubarwiony jednolicie zielono, wierzch prążkowany żółto i czarno. Przednia część głowy u dorosłych jest żółta, u młodych (do 3-4. miesiąca życia) - w czarno-żółte prążki. Na policzkach ciemnopurpurowe łatki, na podgardlu czarne plamki. ogon rozkładany wachlarzowato, z długimi sterówkami na środku, zielonkawoniebieski lub zielonkawopurpurowy. Na zewnętrznych sterówkach żółta przepaska. Skrzydła prążkowane, zielono-czarne. Nogi szaroniebieskie, czteropalczaste zakończone ostrymi pazurami. Dziób mały, o barwie brązowo-żółto-pomarańczowej. Kolor woskówki różni się w zależności od płci: u samców jest ona niebieska lub błękitna, u samic beżowa lub beżowo-szara (u samic nielęgowych bledsza), z kolei u młodych obojga płci - różowa (u samczyków częściej fioletowa).Wielkość około 21,5 cm, z tego na ogon przypada 10 cm. Masa ciała od 40 do 45 g.Głównym pożywieniem są nasiona traw.Skrzydła są przystosowane do dość długiego lotu (w naturze).
Historia :
Pierwszy egzemplarz papużki falistej - wypchany - w Europie pokazano w 1831 r. w angielskim Museum of the London Linnean Society. Pierwszą parę żywych ptaków przywiózł do Anglii 9 lat później znany ornitolog John Gould. Wraz z żoną wędrował przez rok po bezdrożach Australii, zbierając materiały do książki pt. Ptaki Australii (wydanej w 1851 r.). Gould przekazał parkę papużek swemu szwagrowi, Charlesowi Coxeni, któremu udało się rozmnożyć te ptaki; były one pierwszymi papużkami falistymi, urodzonymi w Europie.
Rosnąca popularność papużek doprowadziła do masowego odławiania ich z naturalnego środowiska i eksport na wielką skalę. W tym czasie we Francji zamawiano co roku ok. 100 tys. par. Statki przypływające do Anglii przywoziły coraz większe ilości tych ptaków. W czasie morskiego transportu ginęła część ptaków, co przyczyniło się w latach późniejszych do zakazu wywozu papużek z Australii.
Przy tak licznych hodowlach w Europie zaczęły się pojawiać mutacje barwne papużek, doceniane przez hodowców i miłośników tych ptaków.
Hodowla :
Papużki hodowlane bardzo łatwo się oswajają. Ptaki te są ptakami mimetycznymi, tzn. mają zdolność naśladowania mowy człowieka, gwizdu czy melodyjek. Trzyma się je dwie lub kilka, gdyż są to zwierzęta stadne.Najczęstszą ich chorobą jest świerzb, objawiający się żółtymi, białymi lub biało-szarymi naroślami na woskówce, skórze wokół oczu lub nogach. Pod lupą narośle wyglądają jak malutkie kanaliki.
Mutacje :
W naturze dominuje kolor zielony, ale papużki hodowlane występują w wielu mutacjach kolorystycznych. W prawie wszystkich mutacjach pod dziobem występują dwie czarne kropki (czasem jest ich więcej) oraz ciemnoniebieskie "łezki" pod oczyma.
-Naturalna (Standardowa) :
Głowa żółta w czarne, wyraźne falki. Tułów zielony, skrzydła najczęściej żółte z czarnymi falkami i czarnymi końcówkami lotek. Ogon długi, żółto-zielony, z granatowymi sterówkami, które "błyszczą" na zielono.
-Lutino :
Osobniki o żółtym upierzeniu, bez rysunku fal na grzbiecie, mające czarne lub czerwone oczy.
-Opalowa zielona :
Papużka bardzo podobna do naturalnej, ale ciemniejsza, o mniej intensywnych kolorach. Falki na głowie mniej wyraźne. Skrzydła żółto-zielone, z lekko czarnymi falkami i czarnymi lotkami na końcach.
-Niebieska :
Głowa biała z bardzo wyraźnymi czarnymi falkami, tułów jasnoniebieski. Skrzydła białe z wyraźnymi, czarnymi falkami i czarnymi lotkami. Ogon biało-niebieski z granatowymi najdłuższymi sterówkami.
-Opalowa niebieska :
Podobna do niebieskiej, ale ma mniej wyraźne falki i jest mniej intensywnie ubarwiona. Tułów niebieski, głowa i skrzydła białe z wyraźnymi, czarnymi falkami. Na skrzydła lekko nachodzi kolor niebieski. Ogon niebiesko-biały z granatowymi najdłuższymi sterówkami.
-Paraniebieska :
Głowa żółta, falki mniej wyraźne niż mutacja niebieska. Tułów niebieski. Skrzydła żółte z czarnymi falkami i czarnymi lotkami. Ogon żółto-niebieski z ciemnoniebieskimi najdłuższymi sterówkami.
-Fioletowa :
Głowa biała, z mocnymi, czarnymi falkami. Tułów niebieskofioletowy. Skrzydła tej mutacji są białe z lekko czarnymi falkami i czarnymi lotkami na końcu skrzydeł.
-Płowa :
Nazywa się tak papużki, mające czerwonobrązowy rysunek na grzbiecie i czerwone oczy.
-Albinos :
Ptak jest cały biały, łapki ma jaśniutkie - różowe. Dziób także jest jasny (często pomarańczowy). Oczy mają barwę czerwoną.
-Szek (Arlekin) :
Jest to papuga w "łatki". Może to być także papuga cała żółta lub biała, ale z czarnymi oczami.
Nicol
sobota, 20 października 2012
Królik Miniaturowy
Budowa :
-Długość ciała :
35 cm do 40 cm.
-Długość uszu :
5,5 cm (długość rasowych dorosłych miniaturek nie może przekraczać 5,5 cm).
-Masa ciała :
+W zależności od rasy:
*gładkowłosy :
między 800 a 1200 g.
*lew :
między 800 a 1200 g.
*Mini Lop :
między 1500 a 2500 g.
*Rex :
między 700 a 1000 g.
*Angora :
między 800 a 1400 g.
-Barwa sierści :
Bardzo zróżnicowana, od białej, przez kremową, brązową, niebiesko-białą i szarą, do czarnej. Występują także osobniki wielobarwne.
-Barwa oczu :
zazwyczaj ciemnobrązowa, zdarza się też niebieska, a u albinosów czerwona.
-Długość życia miniaturek :
Może osiągnąć wiek 10 lat (jednak przeciętnie żyje około 7 lat).
-Długość ciąży :
28-31 dni.
-Liczba młodych :
Rasowe miniaturki około 4. Nierasowe małe króliki około 8, a większe do 12.
-Dojrzałość płciowa :
Samice 7 miesięcy, samce 5 miesięcy.
-Odżywianie :
Roślinożerca. Jednymi z najważniejszych składników diety każdego królika jest woda i siano. Króliki chętnie spożywają liście mniszka lekarskiego. Przysmak to soczewica. Nawet krótkotrwała głodówka może się zakończyć nieodwracalnymi zmianami w układzie pokarmowym królika.
-Aktywność :
Noc i wcześnie rano.
-Pielęgnacja królika :
Króliki krótkowłose np. rasa Rex czesze się raz na tydzień, natomiast długowłose należy czesać codziennie i co jakiś czas obcinać futerko.
-Historia :
Prace nad królikami miniaturowymi rozpoczęto na początku XX wieku. Hodowcy chcieli uzyskać zwierzę niewielkie, przyjazne, będące dobrym towarzyszem dla człowieka. Królik miniaturowy odniósł sukces i obecnie jest jednym z najpopularniejszych zwierząt domowych, głównie z uwagi na niewielkie wymaganie hodowlane i przyjacielskość w stosunku do ludzi.
-Rasy królików miniaturowych :
. królik Mini Lop
. królik Dwarf Hotot
. królik Dwarf Lop
. królik Angorka
. królik Rex
. królik Netherland Dwarf
. królik lwi
. królik Holenderski
. królik karłowaty
. Grzywacz Afrykański
. królik długowłosy
. królik gładkowłosy
. królik himalajski
. królik baranek
Nicol
czwartek, 18 października 2012
Fretka
Biologia :
-Opis:
Fretki są gatunkiem silnie dymorficznym (samce około dwukrotnie większe od samic) i osiągają pełne rozmiary w wieku 1 roku.
+Waga :
0.3-1.1 kg dla samic i 0.9-2.7 kg dla samców, wysterylizowane samce są często lżejsze.
+Długość ciała :
33-35.5 cm dla samic i 38-40.6 cm dla samców.
+Ogon :
7.6-10 cm.
Odmiany kolorystyczne :
Wyjściowymi ubarwieniami są forma albinotyczna i ciemne ubarwienie charakterystyczne dla dzikiego tchórza, ale na skutek selektywnej hodowli uzyskano wiele różnych odmian kolorystycznych i długości futra. Niektóre stowarzyszenia hodowców (na przykład amerykańskie American Ferret Association) ustanowiły swoje standardy rozpoznawania różnych odmian barwnych.
Rozmnażanie :
Ruja u samców pojawia sie pomiędzy grudniem i lipcem, u samic cyklicznie między marcem i sierpniem. Ciąża trwa 40-42 dni, do 15 młodych w miocie, do trzech miotów rocznie. Młode rodzą sie ślepe i głuche ważąc 6-12 gram, otwierają oczy w wieku 5 tygodni. Karmienie piersią kończy się pomiędzy w wieku 3-6 tygodni, w wieku do 8 tygodni młodym wyrastają kły umożliwiające spożywanie twardych pokarmów. Dojrzałość płciowa osiągana jest w wieku 6 miesięcy.
Uzębienie :
-U osobników dorosłych :
*12-14 kilkumilimetrowych siekaczy (6-8 górnych i 6 dolnych)
*4 duże kły
*12 zębów przedtrzonowych
*6 zębów trzonowych
Dieta :
Fretki są zwierzętami mięsożernymi. Dieta ich dzikich przodków składa się głównie z owadów, płazów, niewielkich ptaków i gryzoni. Dostępne są także komercyjne karmy dla fretek.
Zachowanie :
Fretki są zwierzętami zmierzchowymi, oznacza to, że śpią 14-18 godzin dziennie i są najbardziej aktywne w godzinach świtu i zmierzchu.W odróżnieniu do swoich samotniczych przodków większość fretek jest zwierzętami towarzyskimi i żyje szczęśliwie w grupach. Fretki są terytorialne, lubią kopać i spać w zamkniętych przestrzeniach.Jak wiele innych drapieżników fretki posiadają gruczoły zapachowe w okolicy odbytu, wydzielina z których służy do oznaczania terytorium. Do tego samego celu fretki mogą również używać odchodów i moczu. Istnieją doniesienia, że fretki potrafią rozpoznawać znajome osobniki po tym zapachu, jak również płeć osobników nieznajomych.Jak (pokrewne im) skunksy, fretki mogą używać gruczołów odbytowych do wydzielenia cuchnącej cieczy w sytuacjach podekscytowania, zaskoczenia lub strachu. Zapach jest jednak dużo słabszy niż u skunksa i łatwo wietrzeje. Wiele fretek sprzedawanych w USA jest poddawane zabiegowi usunięcia gruczołów odbytowych, ale w wielu częściach świata (w tym w Europie) uznawane jest to za zbędne okaleczenie.Podekscytowane fretki mogą wykonywać tzw. łasiczy taniec wojenny (ang. Weasel war dance) polegający na serii losowych podskoków w tył i bok, którym towarzyszą często nastroszone futro, i niskie dzwieki przypominające chichot lub gdakanie. Pomimo swojej żywiołowości zachowanie to nie jest wyrazem agresji tylko ekscytacji lub zaproszenia do zabawy. Rozdrażnione, niespokojne lub wystraszone fretki syczą i/lub piszczą.
Udomowienie :
Nie jest znane miejsce ani okres udomowienie tchórza. Wiadomo, że nastąpiło to w basenie Morza Śródziemnego. Niewykluczone, że miejscem tym był Egipt, choć bardziej prawdopodobne wydaje się, że to Europejczycy oswoili tchórza. Znane były w starożytnym Egipcie, Rzymie oraz Grecji.Najstarsze odkryte szczątki fretek pochodzą z ok. 1500 p.n.e., dlatego przypuszcza się, że ich udomowienie nastąpiło jeszcze wcześniej.
Znaczenie dla człowieka :
Podobnie jak pozostałe gatunki rodzaju Mustela fretka była i nadal jest cennym zwierzęciem futerkowym, bywa również wykorzystywana jako zwierzę laboratoryjne. Fretki od wieków używane były do polowań na króliki. Były również hodowane w Europie przed upowszechnieniem się kota domowego jako zwierzęta domowe tępiące myszy. Prawdopodobnie samiec fretki (albinos) widnieje na słynnym obrazie Leonarda da Vinci "Dama z łasiczką".
Przepisy dotyczące fretek trzymanych jako zwierzęta domowe :
=Australia :
Nielegalne jest trzymanie fretek na terenach federalnych Queensland i Terytorium Północne. W Australijskim Terytorium Stołecznym wymagana jest licencja.
=Brazylia :
Warunkiem jest wszczepienie microchipu identyfikacyjnego i sterylizacja zwierzęcia.
=Nowa Zelandia :
Sprzedaż, dystrybucja lub hodowla fretek jest nielegalna od roku 2002 jeśli nie są spełnione określone warunki.
=Portugalia :
Nielegalne jest trzymanie fretek jako zwierząt domowych. Fretki są dozwolone tylko do użytku w polowaniach i ich trzymanie wymaga licencji udzielanej przez władze państwa.
=Stany Zjednoczone :
Fretki były zakazane w wielu stanach USA ale większość tych praw zostało zniesionych w latach 80-tych i 90-tych XX wieku. Fretki są nadal nielegalne w Kalifornii.Terytorium Portoryko ma podobne przepisy.Podobnie wygląda sytuacja w niektórych miastach, jak Waszyngton i Nowy Jork.Fretki są również zakazane w wielu bazach wojskowych.W niektórych miejscach, w tym w Rhode Island wymagane jest pozwolenie na posiadanie fretki.Illinois i Georgia nie wymagają pozwolenia żeby trzymać fretki ale potrzebna jest licencja na ich rozmnażanie.Posiadanie fretek było niegdyś nielegalne w Dallas,ale obecne przepisy zawierają tylko obowiązek szczepienia.Fretki są nielegalne w Wisconsin, ale pozwolenie na import jest wydawane przez lokalne władze.
=Japonia :
W prefekturze Hokkaido fretki muszą być zarejestrowane z władzami lokalnymi.Nie ma ograniczeń w innych częsciach kraju.
Ciekawostki :
Fretka, znana z dobrze rozwiniętego instynktu łowieckiego, od dawna używana była do polowania na króliki. Na polowanie wychodzono zwykle rano; odnalazłszy norę, zakładano przy każdym z kilku otworów workowatą, mierzącą ok. 1 m sieć, po czym wpuszczano fretkę przez otwór główny. Uciekający królik wpadał w zastawioną sieć, gdzie chwytany był przez myśliwego lub zaduszany przez fretkę. Samą fretkę należało schwytać, gdy tylko ukazywała się u wylotu nory, w przeciwnym razie wracała do nory króliczej i układała się w niej do spoczynku. Informacje o używaniu do polowania fretek (bądź innych łasicowatych) znajdujemy już w "Geografii" Strabona (w opisie zwalczania plagi królików na Balearach).
Nicol
sobota, 13 października 2012
wtorek, 9 października 2012
piątek, 5 października 2012
Chomik Syryjski
Występowanie :
Ojczyzną chomika syryjskiego jest Azja Mniejsza, gdzie zamieszkuje on tereny pustynne i półpustynne, można go spotkać też na polach zbożowych. Złocista barwa futra (stąd nazwa łacińska auratus – złocisty) utrudnia obserwowanie tego gryzonia na wolności, przez co mało wiadomo o jego biologii i zachowaniu.
Udomowienie chomika syryjskiego :
Chomik syryjski został opisany po raz pierwszy w 1839 r. przez brytyjskiego zoologa Waterhouse'a i nazwany Cricetus auratus. Biorąc pod uwagę to, że gatunek ten nie wyróżniał się jakimiś specjalnymi cechami, nie interesowano się nimi zbytnio. Z czasem obserwowano je coraz rzadziej, aż w końcu uznano je za gatunek wymarły. Dopiero w 1930 r. profesor Aharoni z University of Jerusalem, prowadzący prace wykopaliskowe w okolicach Aleppo w Syrii, znalazł samicę z 12 młodymi. Ponieważ zwierzęta znalezione w 1930 roku były nieco większe, niż te odnalezione przez Waterhouse'a, zostały opisane pod łacińską nazwą Mesocricetus auratus. Jednak informacje dotyczące ich dalszych losów nie są ujednolicone. Część opracowań autorów o chomikach podaje, że większość zwierząt nie przeżyła drogi do Jerozolimy i padła, zaś pozostałe - jeden samczyk i dwie samiczki, rozmnożyły się już po trzech miesiącach i dopiero ich potomstwo ruszyło na podbój świata. Inni uważają, że ta trójka (niektórzy uważają, że czwórka) młodych trafiła do Anglii, do Londynu, i dopiero tam doczekała się przychówku, zaś te, które pozostały w Syrii, padły. Tak czy inaczej wiadomo, że wszystkie chomiki syryjskie na świecie pochodzą od trzech lub czterech zwierząt. Dzięki łączeniu i rozmnażaniu odłowionych chomików otrzymano kolejne przychówki, w których na skutek mutacji pojawiły się nowe cechy budowy ciała i umaszczenia. Pomimo ocalenia gatunku przed wyginięciem, chomiki syryjskie nie budziły większego zainteresowania. Dopiero gdy w 1938 roku trafiły do Stanów Zjednoczonych jako zwierzęta laboratoryjne, zaczęła się ich kariera. Okazało się bowiem, że łatwo się mnożą i oswajają, a co za tym idzie – idealnie nadają się do domowej hodowli. Do Polski pierwsze chomiki dotarły po II wojnie światowej, w 1950 roku.
Wygląd :
Ciało chomika syryjskiego jest walcowate, osiąga długość 15 – 18 cm i wagę 100 – 170 g. Ogon osiąga rozmiary 10 – 15 mm. Nogi ma krótkie, silne i przystosowane do długich biegów. Łapy są nieowłosione, przednie mają 4 wykształcone palce, kciuk jest zredukowany do małego wyrostka. Tylne łapy mają 5 palców i wyposażone są w zgrubienia na podeszwach ułatwiające wspinanie się. Chomiki posiadają krótkie nieowłosione ogony, swym kształtem zbliżone do ogona niedźwiedzia. Charakterystyczną cechą są torby policzkowe, służące przede wszystkim do gromadzenia i transportu pokarmu. Chomik może ich użyć także do przenoszenia młodych, a gdy wypełni je powietrzem – do utrzymania się na wodzie. Chomiki oznaczają terytorium za pomocą gruczołów zapachowych; u chomika syryjskiego położone są one na bokach ciała w pobliżu tylnych odnóży. Chomiki mają duże wypukłe oczy, charakterystyczne dla zwierząt aktywnych o zmierzchu i nocą. W dzień nie widzą zbyt ostro. Podczas poszukiwania pożywienia posługują się świetnym węchem, który służy im także do oceny jakości pokarmu. Chomiki mają bardzo dobry słuch. Słyszenie ułatwiają duże i dobrze rozwinięte małżowiny uszne, które podczas snu zwierzę kuli i przyciska, aby ciasno przylegały do głowy. Chomikowi w orientacji pomagają wibrysy – długie włosy czuciowe. Chomiki, jak wszystkie gryzonie, posiadają bezkorzeniowe, stale rosnące siekacze. Tętno chomika uzależnione jest od pory dnia i wynosi 380-412/min, wykonuje około 75 oddechów/min, a rektalna temperatura ciała osiąga 36,3 – 37,5 °C. Może posiadać krótką, rzadziej długą sierść.
Ubarwienie :
W wyniku spontanicznych mutacji, a następnie selekcji hodowlanej, powstała niezliczona ilość odmian barwnych chomika syryjskiego: zbliżona do naturalnej (Golden), kremowa (Cream), biała (White), cynamonowa (Cinnamon), czarna (Black), popielata, srebrno-szara (Silver grey) oraz wiele innych. Zdarzają się też chomiki albinotyczne, o białej sierści i czerwonych oczach.
Za podstawowy typ włosia u chomika syryjskiego uważa się sierść krótką - short hair, jednak podobnie jak w przypadku odmian kolorystycznych, w wyniku selekcji hodowlanej otrzymano także inne typy włosa. Wyróżniamy więc chomiki długowłose - long hair, satynowe - satin (chomiki satynowe posiadają gładką, lśniącą sierść. Włos zyskuje połysk ponieważ jest niezwykle cienki) oraz rex (sierść gęsta i kręcona, cechą charakterystyczną są tu kręcone wąsy czuciowe).
Pożywienie :
Chomiki żyjące na wolności mają bardzo urozmaicony jadłospis. Zależy on od pory roku. Żywią się przede wszystkim pokarmem roślinnym - głównie nasionami i owocami. Chętnie jedzą marchew i jabłka. Zwierzęta te potrzebują także niewielkich ilości białka zwierzęcego, które może być im dostarczane m. in. w formie gotowanego bez soli mięsa, nabiału lub owadów (np. suszonych larw mącznika młynarka). Nie piją dużo wody, lecz muszą mieć do niej stały dostęp. Chomiki domowe odżywiają się także specjalną karmą - mieszanką nasion dla gryzoni. Można im dawać różne owoce i warzywa, lecz nie powinno się podawać owoców pestkowych, cytrusowych, fasoli ani sałaty.
Tryb życia :
Chomiki aktywne są głównie nocą. Prowadzą bardzo aktywny tryb życia, przemierzają duże odległości w poszukiwaniu pokarmu. Chomiki syryjskie są typowymi samotnikami i należy je trzymać pojedynczo. Zwierzęta te biegają wolniej, bardziej wydłużając tułów od innych gatunków. Gdy temperatura otoczenia spadnie poniżej 6 °C, chomik zapada w stan hibernacji, jest to sen zimowy. Ale gdy temperatura wzrasta powyżej 37 – 38 °C, zwierzę zapada w sen letni – nazywany estywacją. Chomiki na wolności wykopują nory z tunelami i komorami przeznaczonymi na legowisko, magazyn pokarmu (może zebrać nawet do 16 kg) oraz na "toaletę". Długość nory dochodzi do 2 metrów.
Rozród :
Ruja u samicy chomika syryjskiego powtarza się regularnie co 3 – 6 dni. Zaloty chomików przypominają walkę. Zwierzęta ścigają się i szamocą, w końcu zaczynają się obwąchiwać i lizać nawzajem, po czym dochodzi do kopulacji. W krótkim czasie dochodzi do następnych zbliżeń, aż do momentu, gdy popęd samicy osłabnie i przegoni ona samca. Jeśli samiec nie ma drogi ucieczki, to samica w obronie przyszłego potomstwa potrafi nawet zabić partnera.
Ciąża trwa 16-20 dni, a w miocie jest 3-12 młodych, chociaż są mioty liczące nawet 14 osesków. Poród za względu na małe rozmiary młodych ma łagodny przebieg. Samica, aby zapobiec skażeniu gniazda, zjada młode, które urodzą się martwe. Młode rodzą się nagie i ślepe. Samica przegryza pępowinę, po czym dokładnie wylizuje i masuje nowo narodzone potomstwo, co pomaga usprawnić krążenie krwi. Matka karmi młode leżąc na nich. Po około 2 tygodniach młodym rośnie pierwsza sierść, a po 4 tygodniach wychodzą z gniazda.
Młode rosną bardzo szybko. Trzeciego dnia po urodzeniu wyodrębnia się już pigmentacja skóry. Piątego dnia pojawia się delikatny meszek pokrywający ciało, jednak brzuch pozostaje jeszcze przez pewien czas nagi. Po ośmiu dniach u młodych samic widać już sutki. Po 15 dniach następuje otwarcie oczu. Chomiki bawią się ze sobą i same już dbają o higienę ciała. Zaczynają korzystać z miejsca przeznaczonego na toaletę. Na 1 – 2 tygodnie przed zakończeniem okresu ssania stają się bardzo aktywne ruchowo. W trzecim tygodniu życia zostają odstawione od piersi. Przez jakiś czas pozostają jeszcze przy matce. Samce osiągają dojrzałość płciową w wieku 60 dni, samice – w wieku 30 dni. Pierwsza kopulacja następuje zazwyczaj w 12 – 14 tygodniu życia. Chomiki są całkowicie wyrośnięte w wieku trzech miesięcy. Przeciętna długość życia wynosi 18 miesięcy, choć w niewoli mogą dożyć nawet 3 lat.
Kanibalizm :
Stosunkowo często zdarza się u chomików kanibalizm polegający na zjadaniu własnego potomstwa. W optymalnych warunkach samica rodzi i odchowuje młode. Jednak jeśli w okresie okołoporodowym i podczas odchowu jest niepokojona, najczęściej zjada swoje młode. Natura przewidziała takie sytuacje, w których zagrożenie dla potomstwa jest zbyt duże. Samica instynktownie zjada swoje młode po to, by móc w najbliższym czasie w lepszych, bezpieczniejszych warunkach urodzić następny miot, który będzie miał szansę przeżycia, zaś samo zjedzenie młodych to dostarczenie organizmowi cennego białka. Inną niż niepokojenie przyczyną kanibalizmu może być zbyt młody wiek samicy, niedobór białka lub brak wody do picia. W okresie karmienia młodych mlekiem zapotrzebowanie na płyny wzrasta i brak dostępu do wody może być równie niebezpieczny dla miotu.
Ciekawostki :
-Chomiki syryjskie charakteryzują się 40-krotnie większą niż człowiek tolerancją na alkohol (w przeliczeniu na masę ciała). Ta nietypowa cecha powoduje, że są one używane w laboratoriach badawczych przy opracowywaniu leków dla ludzi uzależnionych od alkoholu.
-Chomiki są bardzo wrażliwe na różne choroby infekcyjne. Z tego powodu używane były w badaniach laboratoryjnych nad gruźlicą, brucelozą, nosówką, grypą, wścieklizną, pryszczycą, tularemią, chorobą kalaazar i wieloma innymi. Wykorzystywano je również do badań modelowych nad próchnicą zębów i chorobami nowotworowymi.
Nicol
Yorkshire Terrier
Rys historyczny :
Yorkshire terierry powstały w połowie XIX wieku. Ich zadaniem było tępienie myszy i szczurów w domach biednych rzemieślników i robotników. Ich prawdopodobnymi przodkami są: maltańczyk, Dandie Dinmont Terrier, Clydesdale terrier i skye terrier. Jest to mały pies wyhodowany w hrabstwie Yorkshire, na Północy Wielkiej Brytanii, w wyniku krzyżowań ras terierów.
Wygląd :
-Szata i umaszczenie :
Szata ich jest umaszczenia ciemno stalowo-złotego lub srebrno-złotego. Włos jest jedwabisty, długi; włos kręcony i karbowany uznawany jest za wadę. Strzyżenie yorka nie zagraża odrostom, jednak może to powodować dyskwalifikację z wystawy. Brak podszerstka oraz niewypadające, stale rosnące włosy obniżają ekspozycję właściciela na psie alergeny.
Zdrowie i pielęgnacja :
Istotną kwestią w pielęgnacji sierści u tych psów są regularne kąpiele i mycie specjalnymi środkami. Uszy ze względów higieniczno-zdrowotnych potrzebują regularnej kontroli, luźny włos musi być usuwany z ich okolic. Starsze psy cierpią nieraz na kataraktę. Częstym problemem zdrowotnym u przedstawicieli tej rasy, są pozostające mleczne kły, które (kiedy same nie wypadną) trzeba usuwać zabiegowo. Zdarza się, że yorki mają problemy z wypadającą rzepką stawową, jak również dotyczą je problemy z tchawicą. Osobniki wystawiane niejednokrotnie wymagają upinania długiej szaty.
Usposobienie i charakter :
Yorkshire terriery są psami skorymi do zabawy, aktywnymi. Nie są agresywne i lubią towarzystwo ludzi, tolerują dzieci. Przywiązane do właściciela, mogą być nieufne wobec obcych i bywają szczekliwe.
Nicol
czwartek, 4 października 2012
Światowy Dzień Zwierząt
Jak obchodzony jest Światowy Dzień Zwierząt?
Dzień ustanowiony jest w celu zmiany zachowania i stosunku ludzi do zwierząt i uświadomienia człowiekowi, że zwierzę to istota żywa, czująca, która także ma swoje prawa. Obchody celebrują ekolodzy i organizacje działające na rzecz zwierząt.
Główne organizacje działające na rzecz zwierząt:
- Ludzie na rzecz Etycznego Traktowania Zwierząt (PETA),
- Animal Aid,
- EFFATA - Stowarzyszenie Inicjatyw Społecznych,
- Towarzystwo Opieki nad Zwierzętami w Polsce (TOZ).
Po raz pierwszy Światowy Dzień Zwierząt został zorganizowany w Polsce w 1993 roku. Podczas Światowego Tygodnia Zwierząt organizacje zachęcają do adopcji zwierząt, uświadamiają ludziom, co czeka bezdomne zwierzęta a także piętnuje znęcanie się nad nimi, czy szkolenie do walk i bezmyślne zabijanie.Miesiąc październik jest miesiące dobroci dla zwierząt. Warto się zastanowić zatem, czy nie możemy pomóc jakiemuś pokrzywdzonemu przez los lub złych ludzi biedakowi, który mieszka w schronisku. Rozejrzyjmy się także w okolicy - może ktoś maltretuje swojego psa lub kota? Może warto interweniować? Pamiętajmy, że zwierzęta także czują, a swojego wybawiciela potrafią obdarzyć bezgraniczną miłością i oddaniem. Nie bądźmy obojętni! Pomóżmy! Czasem przekazanie 1% podatku może pomóc w uratowaniu życia poszkodowanym zwierzętom. Bo nie tylko o psach i kotach mowa. Są jeszcze inne zwierzęta hodowlane, które ludzie potrafią potraktować wyjątkowo okrutnie. Ot, jak choćby konie.
Nicol
środa, 3 października 2012
Seter Irlandzki
Rys historyczny :
Seter irlandzki jest kojarzony z Irlandią, jednak wywodzi się z Francji, Hiszpanii oraz Macedonii. Pochodzi od długowłosego spaniela i powstał w wyniku skrzyżowania irlandzkiego spaniela wodnego z seterem angielskim, springer spanielem i pointerierem. W pierwszym okresie rozwoju rasy nie przywiązywano wagi do koloru, lecz zwracano przede wszystkim uwagę na właściwości myśliwskie.
Na początku XVII wieku równie popularne były psy o umaszczeniu białym, biało-czerwonym, biało-żółtym, nawet biało-czarnym, jak i czerwonym. Wszystkie były psami użytkowymi, myśliwskimi, przeszukującymi duże tereny w poszukiwaniu ptactwa. W 1866 utworzono w Anglii klub czerwonego setera irlandzkiego. Od 1882 dopuszczano na prezentację wystawową wyłącznie jednokolorowe, czerwone psy. Spowodowało to niemal całkowite wymarcie wariantu czerwono-białego. The Comittee of The Irish Red Setter Club w Dublinie 29 marca 1885 roku przedstawił standard rasy setera irlandzkiego czerwonego.
Wygląd :
-Oczy :
od ciemnoorzechowych po ciemnobrązowe; mają kształt migdałów.
-Sierść :
średniej długości, włosy proste. Na górnej części ucha, tylnych łapach oraz wzdłuż całego podbrzusza tworzy tzw. pióra.
-Głowa :
smukła, podłużna, wyraźnie wysklepiona na wysokości czoła.
-Ogon :
dobrze umięśniony, zwęża się ku końcowi, jego nasada znajduje się na wysokości grzbietu.
-Pysk :
mocne szczęki o zgryzie nożycowym.
-Łapy :
nieduże i mocne o wyraźnie zaznaczonych palcach; palce znajdują się bardzo blisko siebie.
-Ciało :
niska klatka piersiowa z przodu wąska o mocno zaznaczonych żebrach.
-Nogi :
kończyny przednie powinny być umięśnione i wyprostowane, tylne zaś mocne i masywne.
Budowa :
Długa głowa i długa kufa, przy końcu lekko graniasta; głęboka klatka piersiowa.
Szata i umaszczenie :
Sierść jest koloru dojrzałego kasztana lub mahoniowa. Nie sfalowana, tworzy długie, gładkie frędzle; występują tzw.portki i pióro na ogonie.
Zachowanie i charakter :
Seter irlandzki jest psem rodzinnym, potrzebującym kontaktu z człowiekiem. Wierny towarzysz zabaw i opiekun dzieci, bardzo cierpliwy. Inteligentny i żywy, potrzebuje zaspokojenia dużej potrzeby ruchu. Nieagresywny wobec obcych i innych zwierząt. Raczej szybko się uczy, ale przy tresurze trzeba być stanowczym, lecz łagodnym. W przypadku tego psa bardzo ważne jest wychowanie pozytywne, bez kar. Wychowane nieodpowiednio mogą uciekać.
Użytkowość :
Setery to psy myśliwskie przeznaczone do intensywnej pracy podczas polowania na ptactwo jako psy wystawiające (legawce). Spośród seterów jest najlżejszy i najwyższy, dzięki temu najszybszy. Najdalej ze wszystkich okładający pole, przez to na polowaniu lepiej się sprawdzał przy koniu niż przy pieszym myśliwym.
Zdrowie i pielęgnacja :
Przeciętna długość życia – 15 lat.
Rasa ta jest podatna na dysplazję stawów biodrowych.
Szczególną uwagę należy zwracać na higienę uszu – osady mogą być przyczyną stanów zapalnych.
Psy tej rasy przejawiają średnie ryzyko do wystąpienia, często tragicznego w skutkach skrętu żołądka.
Setery irlandzkie mogą chorować na C.L.A.D – Canine Leukocyte Adhesion Deficiency. Jest to choroba genetyczna, odkryta i zdefiniowana po raz pierwszy dzięki badaniom w Szwecji. Szczeniaki, w wyniku niestarannej selekcji hodowlanej matki i ojca, z których jedno możne być nosicielem choroby, posiadają dwa recesywne geny osłabiające ochronę immunologiczną. Powoduje to szybką śmierć miotu w wyniku np. zakażeń. Obecnie wymaga się przeprowadzenia testów na C.L.A.D i nie dopuszcza się do hodowli psów-nosicieli C.L.A.D. Ten warunek powinien być również przestrzegany w Polsce.
rcd1-PRA Progressive Retinal Atrophy – choroba oczu, występująca również u seterów. Zaczyna objawiać się już u szczeniaków w wieku 6 tygodni jako "ślepota nocna", a w wieku 2 lat osobniki dotknięte tą chorobą są już całkowicie ślepe. Setery winny mieć robione testy genetyczne na PRA.
Nicol
Subskrybuj:
Posty (Atom)