piątek, 17 maja 2013

Reakcja psa na piosenkę z dzieciństwa ;)



                                                                                                  ♥ Nicol ♥

niedziela, 12 maja 2013

Gwiazdy i ich pupile.

     Zobacz psy znanych gwiazd



[Hilary Duff i Lola]
 
Zobacz psy znanych gwiazd
[Albert Hammond Jr oraz Agyness Deyn z psami]

Zobacz psy znanych gwiazd
   [Mariah Carey i Jack]

Zobacz psy znanych gwiazd
 [Matthew McConaughey i jego pies]

Zobacz psy znanych gwiazd
[Miley Cyrus i Sophie]

Zobacz psy znanych gwiazd
 [Natalie Portman i jej Charlie]

Zobacz psy znanych gwiazd
[Nick Jonas i Elvis]

Zobacz psy znanych gwiazd
[Phoebe Price i pies Henry]


Zobacz psy znanych gwiazd
 [Rachel Bilson i jej pies Thurman Murman]

Zobacz psy znanych gwiazd
[Rebecca Gayheart adoptowała tego małęgo pieska]


Zobacz psy znanych gwiazd
 [Reese Witherspoon i pies Atticus]

Zobacz psy znanych gwiazd
[Ryan Gosling i pies George]

Zobacz psy znanych gwiazd
[Samantha Ronson i pies Cadillac]

Zobacz psy znanych gwiazd
[Selena Gomez i jej pies Wille]


Zobacz psy znanych gwiazd
 [Lily Allen i Mabel]

Zobacz psy znanych gwiazd
[Leighton Meester oraz Jack]

Zobacz psy znanych gwiazd
[Lauren Conrad i Chloe]

Zobacz psy znanych gwiazd
[Amy Smart oraz Daisy]

Zobacz psy znanych gwiazd
 [Aubrey O'Day oraz Ginger]

Zobacz psy znanych gwiazd
[Ashley Tisdales oraz Maui]

Zobacz psy znanych gwiazd
 [Blake Lively oraz Penny]

Zobacz psy znanych gwiazd
 [Britney Spears i jej pupil]

Zobacz psy znanych gwiazd
[Emmy Rossums oraz Cinnamon]

Zobacz psy znanych gwiazd
[Ethan Hawke oraz Nina]

Zobacz psy znanych gwiazd
 [Geri Halliwell oraz Daddie]
 

Zobacz psy znanych gwiazd
[Janice Dickinson i piękny szczeniak]

Zobacz psy znanych gwiazd
[Jessica Biel i jej pupil Tina]

Zobacz psy znanych gwiazd
 [Justin Timberlake i jego dwa psy Buckley oraz Brennen]

 
Zobacz psy znanych gwiazd
 [Kiefer Sutherland i jego pies]

                                                                                                                   ♥ Nicol ♥
 

Informacje o psach.

              Informacje o psach ; budowa,szkielet,zgryz.


                         




 
 
 
 
 
 
                                                                        ♥ Nicol ♥

Ciekawostki o zwierzętach.

Ciekawostki o zwierzętach
 
Słoń

Słoń afrykański to największe zwierzę lądowe świata. Osiąga do 7,5 metra długości i 5 ton wagi.

Turkucie

Turkucie podjadki są najgłośniejszymi zwierzętami świata. Ich głos można usłyszeć z odległości 0,5 kilometra.

Kałamarnica

Kałamarnica olbrzymia ma największe oczy. Ich średnica dochodzi do 40 cm .

Nietoperze

Nietoperze zapadają w zimowy sen. Gromadzą się wtedy w jaskiniach, starych opuszczonych budynkach. Przyczapiają się tylnymi nogami do stropu lub belki, z głową w dół. Otulone są swymi swymi skrzydłami jak peleryną.

Gołąb

Dawno temu gołębie żyły w skalnych kryjówkach .Gdy ludzie zaczęli je udomawiać powstało wiele ras.

Borsuk

Borsuk zamieszkuje różne tereny: lasy, zarośla , bagna i pola . Charakterystyczna jest ich głowa w czarno-białe pasy oraz przysadzisty tułów.

Paw

Ptak ten zamieszkuje Indie Wschodnie i Cejlon , jest najpiękniejszym ptakiem świata . Spotkać można go w lasach tropikalnych blisko zbiorników wodnych.

Wiewiórki

Największy gatunek wiewiórek żyje w Azji ich długość osiąga 90 cm .Najmniejsza karłowata wiewiórka afrykańska ma 10 cm długości .

Jaszczurki

Latem jaszczurki śmigają po trawie i chętnie wygrzewają się na słońcu. Podczas zimy śpią w ziemi, w jamce, i wyjdą z niej dopiero w marcu lub kwietniu.

.

Strusie

...W odróżnieniu od innych ptaków ze względu na swą wielkość są łatwo zauważalne, nie potrafią latać i jako jedyne ptaki mają tylko 2 palce stopy. Choć nie posiadają zdolności do lotu ...

Żółwie

...Zarówno żółwie wodne, jak i lądowe, są chronione przez kostny pancerz, pokryty dużymi, mocnymi łuskami. Pancerz miewa długość do 25 centymetrów o barwie jasnożółtej, jasnobrązowej, lub oliwkowo-brązowej ...

Zające

Zajęcza samica rodzi młode 3-4 razy w ciągu roku.

Koty


...Koty cechują się silnym, muskularnym i sprężystym ciałem. Mają masywną głowę z krótkim pyskiem i silne nogi. Ubarwienie ich zależne jest od środowiska. Brązowe, rdzawobrązowe lub płowe futro ...


Papugi


...Na ogół są kolorowo ubarwione, mają zakrzywione dzioby oraz stopy, wyposażone w dwa palce, skierowane do przodu i dwa do tyłu, dzięki czemu mogą niezwykle sprawnie poruszać się po gałęziach drzew ...

Niedźwiedź

...Ogromne łapy, długie, mocne pazury, ostre zęby i zwalista postura - to wystarczające powody, aby wziąć nogi za pas, jednak niedźwiedź, choć jest ogromny i ciężki, biega bardzo szybko ...

Dziki

Jesienią dziki łączą się w stada na całą zimę. Wędrując po lasach długim ryjkiem przeorują ziemię w poszukiwaniu pożywienia.

Wiewiórki

Wiewiórka robi zapasy na zimę. Chowa w różne miejsca orzeszki leszczyny, żołędzie lecz później ma problem aby trafić do schowka. Takich spiżarni ma kilka.


Goryl


...Jest jednak w ugandyjskiej dżungli stworzenie, którego obecności nie zdradza żaden głośny dźwięk, które pozostaje w ukryciu, mimo, że wydawać by się mogło, iż samymi tylko rozmiarami łatwo rzuca się w oczy. To goryl górski, niekwestionowany władca ugandyjskich lasów...

Wilki


...Wilki żyją w lasach i na terenach stepowych w Europie, Azji i Ameryce. Wilki, które oglądacie na prezentowanych przez nas zdjęciach zostały sfotografowane w Wilczym Parku na terenie USA ...

Hipopotam

...Hipopotamy są rodziną blisko spokrewnioną ze świniami. Występują dzisiaj w dwóch rodzajach i w dwóch gatunkach na terenie Afryki. Prowadzą ziemnowodny ryb życia i spędzają dni w wodzie ...

Krokodyle


...Krokodyle są najstarszymi zwierzętami świata, starszymi nawet od dinozaurów. Powstały na drodze ewolucji około 200 milionów lat temu. W tym okresie czasu były zwierzętami lądowymi ...


Jaszczurki

...Jaszczurki mają wydłużony kształt ciała i przeważnie dobrze rozwinięte nogi. W grupie tej znamy jednak szereg gatunków beznogich (np. padalec) lub zmarniałych, szczątkowych odnóżach ...


Puszczyk

...Puszczyk jest jednym z gatunków sowy. Występuje praktycznie w całej Europie, oprócz północnej części Skandynawii. Jest ptakiem nocnym i człowiek niezwykle rzadko ma okazję zobaczyć go na własne oczy ...

Foki


...Najlepiej spośród ssaków do życia w wodzie przystosowały się foki. Ciało foki ma kształt wyraźnie opływowy. Głowa jest mała, pysk psi, spiczasty. Silnie uwstecznione kończyny przednie nie przydają się na lądzie, skierowane do tyłu służą do pływania ...


Tygrysy


...Tygrysy są drapieżnikami z rodziny kotowatych. Są jedynymi kotowatymi o pręgowanym namaszczeniu - to pierwszy znak świadczący o ich niezwykłości ...

Bobry

...Bobry stały się znane dzięki swoim wielkim zdolnościom inżynierskim i swojej inteligencji. Potrafią przystosować środowisko do swych własnych potrzeb, ścinając drzewa, żłobiąc kanały, budując tamy ...

                                                                                                  ♥ Nicol ♥

piątek, 10 maja 2013

czwartek, 9 maja 2013

Tańczący pies do : Eminem - Shake that



                                                                                                   ♥ Nicol ♥

niedziela, 5 maja 2013

Bojownik Wspaniały

                                                       [Samiec Bojownika]
                                                       [Samica Bojownika]
                                        [15-dniowy narybek bojownika wspaniałego]


Bojownik wspaniały, bojownik syjamski(Betta splendens) – gatunek słodkowodnej ryby labiryntowej z rodziny guramiowatych. Bywa hodowany w akwariach.
-Taksonomia :
Łacińskie określenie Betta, które określa rodzaj pochodzi od jawajskiej nazwy "Wader bettah". Na to określenie mają wpływ walki jakie staczają samce pomiędzy sobą. Drugie słowo - "splendens" określa gatunek i pochodzi z języka łacińskiego od słowa "splendidus" - wspaniały.
Pierwsze egzemplarze tego gatunku pojawiły się w Europie pod koniec XIX wieku, prawdopodobnie w roku 1874, sprowadzone przez Francuza Carboniera, jednakże jako początek uwzględnia się inną datę – 1892. Wówczas to pojawiły się we Francji, do której trafiły z podległej jej kolonii na Półwyspie Indochińskim. Następnie poznano je w Rosji (Moskwa) i w Niemczech (Berlin). Pierwsze egzemplarze sprowadzone były wówczas pod inną nazwą Betta pugnax (Cantor, 1849). Dopiero badania nad tym gatunkiem przeprowadzone w 1909 przez Charlesa Regana doprowadziły do nadania temu gatunkowi nowej nazwy używanej i uznawanej do dziś Betta splendens.
-Występowanie :
Bojownik wspaniały pochodzi z Azja Południowo-Wschodnia. Ojczyzną jest Półwysep Indochiński i wody z obszaru dorzecza rzeki Mekong i Menam(Tajlandia, Kambodża, Laos, Wietnam). Spotykany również na Półwyspie Malajskim w pobliżu przesmyku Kra. Introdukowany został w innych krajach (Indonezja, Malezja), jak również na innych kontynentach (w Ameryce Południowej, (Brazylii, Kolumbii) i w Ameryka Środkowej (Dominikana). Spotykany też na obszarze Florydy w USA
W jego południowchińskim biotopie można spotkać go w wodach stojących ubogich w tlen, zarośniętych gęstą roślinnością o spokojnym nurcie, w zalewowych sadzawkach, w małych stawach, kanałach irygacyjnych. Spotykany na polach ryżowych i rozlewiskach. Woda zazwyczaj jest miękka, o pH ok. 5,5 i temperaturze miejscami dochodzącej do 30 °C.
Bojownik wspaniały w swym naturalnym środowisku jest gatunkiem narażonym na wyginięcie. Ma to związek z degradacją jego naturalnych siedlisk w wyniku przekształcania gruntów rolnych i terenów miejskich, zatruwaniem ziemi sztucznymi chemikaliami.
-Opis :
W formie dzikiej gatunek w zależności od miejsca, z którego pochodzi, posiada ubarwienie czerwone lub zielone. Dzika forma bojownika wspaniałego występująca w Tajlandii posiada krótkie płetwy i jest skromnie ubarwiona dorasta tylko do 5 cm długości. W naturalnym środowisku jednak trudno już go spotkać. Formę długopłetwą zaobserwowano w roku 1900 na terenie Tajlandii. Nazwano ją wówczas pla kat khmer (ryby pochodzące z kraju Khmerów), czyli z terenów Kambodży. Wg prof. W. Ladigesa długopłetwa forma powstała w wyniku krzyżówki dwóch dziko żyjących gatunków, pierwsza występująca na pograniczu Birmy i Laosu z inną odmianą występującą na terenie Tajlandii.
Do Europy forma długopłetwa, tzw. bojowniki kambodżańskie, dotarła w roku 1926. W rozpowszechnieniu popularności tego gatunku duży wkład mieli dwaj badacze G. Dunkker i H.M. Smith. Opisali oni w publikowanych swoich artykułach wiele wiadomości o zachowaniu i biologii rozrodu tego właśnie gatunku.
-Charakterystyka :
*Ciało :
wydłużone, cylindrycznego kształtu.
*Płetwa grzbietowa :
długa i wysoka, zaopatrzona w jeden lub dwa promienie twarde i 10 promieni miękkich. Zajmuje prawie połowę powierzchni grzbietu.
*Płetwy piersiowe i brzuszne :
są wąskie i wydłużone.
*Płetwa odbytowa :
posiada 2-5 promieni twardych i 21-26 promieni miękkich.
*Płetwa ogonowa :
 jest w kształcie wachlarzowym, zaokrąglona.
*Usta  :
grube skierowane ku górze. Uzębiona i mocna szczęka. Aktywność przejawia się w ciągu dnia.

Od 5 tygodnia życia u bojownika rozwija się dodatkowy narząd oddechowy tzw. labirynt (narząd błędnikowy), dzięki któremu może oddychać powietrzem atmosferycznym. Jest rozszerzeniem komory skrzelowej wyposażonym we własne mięśnie. Z tego powodu bojownik wspaniały może przebywać w wodach ubogich w tlen.

*Długość ciała :
6 -7 cm.
Bojowniki przeciętnie żyją około 2 lat. Na długość ich życia duży wpływ ma temperatura wody. Im jest niższa tym dłużej żyją i mogą osiągnąć wiek nawet do 3 lat.
-Dymorfizm płciowy :
Ubarwienie samca jest różnorodne - brunatne, zielone, czarne, czerwone, niebieskie. Samiec ma większe, wydłużone i ostro zakończone płetwy. U samic płetwy są krótsze i zaokrąglone, jej barwy i kształt ciała są mniej okazałe niż u samca. Czasem zauważalne są też u niej poziome lub pionowe pasy określające nastrój i stan zdrowia ryby. Pysk samca jest szeroko zakończony, samica posiada pysk bardziej spiczasty. Barwy samicy są skromniejsze, na brązowo-żółtym tułowiu widoczne są ciemniejsze podłużne prążki, płetwy są mniej rozwinięte.
-Behawioryzm :
Bojownik syjamski (samiec) jest gatunkiem o wojowniczym usposobieniu. Jest bardzo agresywny, gdy jest trzymany razem z innymi ze swojego gatunku. Toczy częste walki między sobą. Po walce płetwy są mocno poszarpane. Rany na ciele i płetwy ulegają dość szybkiej regeneracji.
Podczas toczących się walk, często zdarza się, że jeden z nich ginie, przy bardzo gwałtownej walce zginąć mogą obydwa samce. Bojownik wspaniały w akwarium ogólnym, gdy nie ma innych samców z jego gatunku jest rybą spokojną i dość towarzyską. Samice względem siebie są tolerancyjne.
-Walki samców :
Bojowniki wspaniałe, które zamieszkują wspólny zbiornik tworzą pod wpływem dominacji nad innymi osobnikami hierarchiczną strukturę. Z tego też powodu walki wśród samców mają najczęściej gwałtowny przebieg. Celem ataku są płetwy oraz w mniejszym stopniu boki ciała. W wyniku walki „przeciwnik” zostaje pozbawiony możliwości poprawnego poruszania się w wodzie. Rywal pozbawiony płetw staje się łatwiejszym celem do ataku. Płetwy mogą ulec silnemu zniszczeniu, niekiedy aż do ich nasady.
W naturalnym środowisku spotkanie dwóch samców zawsze kończy się walką o terytorium i dominacją w tym rejonie. Walka składa się z kilku faz.
 W pierwszej, najspokojniejszej rywale napinają ciało i prężą swoje płetwy. W drugiej fazie, gdy odległość pomiędzy nimi zmaleje do mniejszej niż długość ciała, następują krótkie ale mocne ataki płetwą ogonową. W tym czasie nadal prezentują i napinają płetwy.
 Trzecia faza to już atak połączony z gryzieniem, ataki skierowane są na głowę, płetwy, brzuch. W kolejnej, czwartej „odsłonie” walczące samce sczepiają się pyskami starając przydusić drugiego do dna aby uniemożliwić mu pobranie powietrza atmosferycznego. Tego typu praktyki mogą doprowadzić do „utonięcia” ryby.
Po takim etapie najczęściej jeden z rywali ustępuje wycofując się z terenu walki. Walka pomiędzy samcami może trwać nawet przez 2-3 godziny. Dla uniknięcia takich walk, uszkodzeń i zniszczenia ich delikatnych płetw dorosłe samce należy trzymać w oddzielnych, niewielkich zbiornikach.
Pobudzenie i agresywność samców jest tak duża, że próbują nawet atakować swoje własne odbicie w lustrze.
Mieszkańcy w Azji Południowo –Wschodniej wykorzystują samców bojownika wspaniałego do swego rodzaju "sportu" polegającego na walkach samców na wzór "walk kogutów",. Uprawiają z tej okazji również hazard na obstawianiu zwycięzcy walk. Zakłady pieniężne jak i same walki są obecnie w wielu krajach zakazane.
-Warunki w akwarium :
,,Zalecane warunki w akwarium"

*Zbiornik :
mały lub średniej wielkości (20-50 l)
*Temperatura wody :
25-28 °C
Twardość wody :
miękka do średnio twardej

Skala pH :
pH 6,0-7,5

Pokarm :
Żywy i suchy pokarm, mrożony
Uwagi :
Akwarium przykryte (dla ochrony labiryntu)
-Warunki hodowlane :
Preferuje temperaturę w granicach 25–28 °C i odczyn pH 6,0–7,8. Jest rybą ciepłolubną, okresami może przebywać w chłodniejszej wodzie, nie niższej od 22 °C. Jest jednak bardzo wrażliwy na skoki temperatury. Jakość i skład chemiczny wody jest dla tego gatunku mniej istotny, lubi natomiast jaśniejsze światło (0,5 W/l wody).
Ryba dość łatwa w hodowli, lecz trzeba wziąć pod uwagę silny terytorializm samców. W akwarium (korzystniejsze jest akwarium dłuższe z niskim poziomem wody) wymagana jest gęsta obsada roślin, wśród których znajdą schronienie słabsze ryby. W przypadku hodowli większej grupy bojowników, trzymanych razem od młodości, wymagany jest duży zbiornik aby zapewnić w nim utworzenie miejsc terytorialnych poszczególnym samcom. Ma to zapobiec częstym bójkom między samcami, które są już z natury rybami wojowniczymi.
Obrońcy praw zwierząt są przeciwni trzymaniu bojowników w małych naczyniach i w wielu krajach wprowadzono już ustawy o ochronie zwierząt zakazujące trzymania bojowników pojedynczo w niewielkich pojemnikach.
Zalecany poziom wody w akwarium ok. 20 cm. Woda cyklicznie odświeżana i lekko wprawiana w ruch.
-Roślinność :
Lubi przebywać wśród roślin z rodzaju :
•Aponogeton
•Cabomba
•Ceratopteris
•Colysis
•Cryptocoryne
•Hugrophila
•Limnophila
•Salvinia
•Vesicularia
-Pokarm :
W naturze bojownik jest gatunkiem drapieżnym, mięsożernym. W ich diecie powinny przeważać pokarmy pochodzenia zwierzęcego,głównie drobne bezkręgowce, larwy owadów, zooplankton.
*Zjada :
rureczniki, larwy komarów, ochotka, wodzień, dafnie, grindale, artemię, narybek innych gatunków ryb, skrobane mięso wołowe i kurze. Nie unika pokarmów mrożonych jak i suszonych liofilizowanych...
-Rozmnażanie :
W naturalnym środowisku bojownik wspaniały przystępuje do tarła na zasadzie dominacji nad rywalami poprzedzone walkami. Zachowanie to jest wynikiem naturalnego doboru, w którym do rozrodu przystępuje silniejszy osobnik.
W akwarium do rozpłodu należy wybierać młode tarlaki w stosunku 1:1 i w wieku ok. 6 -10 miesięcy. Do tarła należy przygotować zbiornik z niskim poziomem wody do 15-20 cm i proporcji wody 2/3 „starej wody” do 1/3 świeżej. Temperatura wody powinna być nieco wyższa od tej, w której przebywały (26-30 °C). Woda odstała i miękka (5-8°n), o odczynie lekko kwaśnym (pH 6-6,5). Bojownik wspaniały trze się nawet w niewielkich zbiornikach, które nie przekraczają pojemności 3 litrów.
Parę rozpłodową należy na kilka dni przed tarłem umieścić osobno w małych zbiornikach (słojach) ustawionych obok siebie aby tarlaki mogły się nawzajem obserwować. W tym czasie pokarm powinien być bogaty i podawany w dużych proporcjach.
Po kilku dniach, gdy chętna do tarła samica przybiera krągłości w partii brzusznej można połączyć w parę rozpłodową. Gotowa do rozrodu samica, mierząca ok. 4 cm, przybiera bardziej żwawe kolory i płynie do samca z lekko opuszczoną głową, W tym czasie oznaką jej gotowości jest też biała brodawka umiejscowiona tuż za płetwą brzuszną. Samiec powinien być większy od samicy aby mógł ją obejmować podczas aktu. Po kilku godzinach przystępuje do budowy gniazda. Buduje je sam na powierzchni wody wśród pływających drobnolistnych roślin. Gniazdo zbudowane jest z piany wytworzonej ze śliny, o średnicy kilku centymetrów. Do aktu dochodzi w ciągu doby od czasu przeniesienia pary tarlaków. Zanim do tego dojdzie samiec wabi pod gniazdo samicę swym wdziękiem i rozpostartymi płetwami. Następnie otacza ciało samicy swoim ciałem, samica w tym czasie obraca się brzuchem do góry. W wyniku ucisku przez samca na okolice brzucha samiczki następuje uwolnienie kilku-kilkunastu ziaren ikry wielkości 1-1,5 mm, które są natychmiast przez samca zapładniane. Cykl ten jest wielokrotnie powtarzany, za każdym razem samiczka po chwilowym „osłabieniu” ponownie podpływa do gniazda aby rozpocząć kolejny akt.
Opadające na dno zbiornika jajeczka (są cięższe od wody) są skrupulatnie zbierane przez samca i umieszczane w gnieździe. Samiczka niekiedy pomaga w zbieraniu, może też je zjadać. Ikra, które wypadła z gniazda a nie została na czas umieszczona ponownie w gnieździe nie rozwija się i ginie ze względu na duże zapotrzebowanie ikry w tlen.
Całe tarło trwa ok. 2 godzin. Po skończonym tarle samiec przegania samicę od gniazda przejmując opiekę nad nim oraz nad złożoną ikrą. Samicę po skończonym tarle dla jej bezpieczeństwa należy odłowić. W zbyt małym zbiorniku tarliskowym może jej nie tylko poogryzać płetwy, ale również przez stałe uderzanie głową w brzuch doprowadzić do jej śmierci. Przy większym zbiorniku tarliskowym należy samicy zapewnić schronienie w postaci gęstych roślin umiejscowionych w narożnikach akwarium. Przebywanie samicy w zbiorniku stymuluje samca do większej opieki nad ikrą.
W przypadku, gdy samiec jest mało zainteresowany lub zaniecha opieki nad złożoną ikrą, można próbować inkubować ją za pomocą delikatnego napowietrzania gniazda. Możliwy jest również sposób „podrzucenia” gniazda i złożonej tam ikry innemu samcowi, który może zaopiekować się nim tak jakby to było jego własne gniazdo.
Ikra składana jest w liczbie od kilkudziesięciu do nawet 700 sztuk ziaren. Na liczbę złożonej ikry czynnik stymulujący ma wielkość zbiornika, w którym odbywa się tarło.
Na okres tarła pary lęgowej nie należy karmić.Możliwe jest krzyżowanie bojownika syjamskiego z innym gatunkiem bojownikiem bezbronnym (Betta imbellis).
-Narybek :
Inkubacja ikry trwa do dwóch dni (do ok. 32-36 godz.). W gnieździe przebywają kolejne dwa dni, po których zaczynają nieporadnie (głową w dół lub w górę) wypływać z gniazda, w tym czasie samiec wyłapuje je i zanosi z powrotem do gniazda. Po pięciu dniach od chwili złożenia ikry gniazdo powoli rozpada się a narybek zaczyna samodzielnie pływać. Od tej chwili opiekuńczość samca maleje.
Zawartość woreczka żółtkowego wystarcza na kolejne 2 dni, po których należy rozpocząć karmienie. Przez pierwsze 3-4 dni narybek należy karmić drobnym pokarmem żywym: pierwotniakami, pantofelki (Paramecium), nicieniami "mikro", orzęskami, wrotkami, larwami solowca. Z czasem zwiększa się go o siekane rureczniki. Po ok. 20-25 dniach można przejść na normalny pokarm. Można karmić też żółtkiem kurzego jaja, jednak należy zachować ostrożność przy karmieniu, gdyż jego nadmiar silnie zanieczyszcza wodę i może spowodować zatrucie narybku. Dobrym pokarmem jest też suchy mocno przetarty pokarm przeznaczony dla pstrągów.
Młode osobniki zanim wykształcą labirynt, wykorzystują skrzela. W tym okresie należy zapewnić im dopływ tlenu za pomocą lekko pracującego napowietrzacza. W 5 tygodniu życia rozwija się u narybku narząd labiryntowy. Akwarium należy przykryć aby uzyskać równowagę temperatury wody i powietrza.
Narybek rośnie wolno i nierównomiernie. Wymagana jest częsta (co 3-5 dni) podmiana 1/3 części wody. Ma to związek z zachodzącymi procesami metabolicznymi zachodzącymi w zbiorniku a wynikające z szybkiego wzrostu narybku. Rozróżnienie płci jest możliwe po 2-3 miesiącach. Gotowość do pierwszego tarła młode ryby osiągają w wieku 4-5 miesięcy.
-Zmiana płci :
Wśród bojowników wspaniałych zaobserwowano, że samice tego gatunku mogą w odpowiednich warunkach zmienić swą płeć. Spowodowane to jest występującymi zaburzeniami hormonalnymi u samicy, która wcześniej była w pełni zdolna a po przemianie w samca może odbyć w pełni tarło wraz z zapładnianiem. W wyniku tych zmian następują przemiany fizjologiczne u danej ryby, płetwy wydłużają się a zachowanie samicy zmienia się na bardziej agresywne, jakie występuje u samców.
 Możliwości zmiany płci udowodnili dwaj badacze tego gatunku P. Kaiser i E. Schmidt, którzy wycięli jednej samicy jajniki a po jej „przeobrażeniu” uzyskali potomstwo w postaci sześciu sztuk narybku. Po wykonaniu sekcji samicy stwierdzono, że w miejsce wyciętych jajników odrosły męskie jądra. Zmiana płci w drugim kierunku, czyli z samca na samicę jest trudna, choć również możliwa. W naturze takie zmiany zachodzą tylko w bardzo trudnych okolicznościach.
-Odmiany hodowlane :
Dla potrzeb akwarystyki prowadzono badania nad możliwością wyhodowania innych odmian tego gatunku. Z dzikiej formy bojownika wspaniałego w wyniku wieloletniej pracy hodowlanej uzyskano barwne odmiany weloniaste. Dzięki selektywnej hodowli wyhodowano wiele form kolorystycznych: niebieską, zieloną, czerwoną, fioletową, tzw. birmańską (o różowym ciele i czerwonych płetwach). Spotykane są odmiany albinotyczne, jak również czarne.
Wielki miłośnik i hodowca dyskowców Eduard Schmidt-Focke wyhodował żaglopłetwą odmianę bojownika wspaniałego posiadającą zwiększoną liczbę promieni w płetwie grzbietowej oraz rozdwojoną płetwę ogonową.
Inną odmianę na drodze poddawania bojownika wspaniałego działaniom promieniowania jonizującego poprzez naświetlanie go radem i promieniami X otrzymał w latach 40. XX wieku amerykański lekarz dr Proewig. W wyniku tych naświetlań otrzymał on odmianę o dymnym i czarnym zabarwieniu. Tuż po drugiej wojnie światowej lekarz z USA poddając bojowniki działaniu uzyskał odmianę tego gatunku, której pierwsze okazy zostały sprowadzone do Europy przez frankfurckie Tropicarium.
Najlepsze odmiany hodowlane samców, tzw. "wystawowe" należy hodować pojedynczo w zbiornikach o małej powierzchni (pojemność ok. 20 l). Aby wyhodować wyróżniające się okazy samców należy je trzymać w naczyniach ustawionych w ten sposób, że ryby nie widzą się nawzajem. Ciągłe „oglądanie się” powoduje stres samców (prężenie ciała i płetw) co wydatnie skraca ich żywotność.
-Popularność w Polsce :
W Polsce popularność gatunku i jego hodowla cieszyła się dość dużym zainteresowaniem. Miłośnicy tego gatunki wymieniali się swoimi doświadczeniami. W latach 1972–1998 istniał nawet Klub Miłośników Błędnikowców Polskiego Związku Akwarystów. Działacze tego klubu organizowali wiele wystaw i konkursów, na których prezentowane były najpiękniejsze okazy. W roku 1977, dla potrzeb organizowanych konkursów opracowane zostały "Standardy i zasady oceny bojownika wspaniałego - Betta splendens ". Klub ten współpracował również z innymi, zagranicznymi klubami wymieniając się informacjami na temat hodowli. Był m.in. członkiem Internationale Gemeinschaft für Labyrinthfische – IGL.
-Standardy :
Na podstawie standardów opracowanych przez Ryszarda Patryasa i Leszka Zalewskiego, członków PZA ustalono kryteria i wytyczne :
•do konkursu dopuszczane są tylko samce, nie mniejsze niż 3,5 cm (korpus ciała)
•ryba musi być zdrowa i żywotna, reagować na sąsiadujących samców tego samego gatunku
•ubarwienie poszczególnych ryb musi być jednolite, intensywne (z wyjątkiem ryb odmian wielobarwnych)
Wg tych kryteriów przyjęto trzy wersje kolorystyczne :
•wersja jednobarwna (Klasa G) :
+Kolory Podstawowe :
*czerwone
 *niebieskie
 *zielone
 *fioletowe
 *czarne
 *celofanowe
 *pastelowe
..Kolory Jasne..
*złote
*żółte
*białe
•wersja dwubarwna (Klasa Z) :
*opalowe
*opal czerwony
*opal niebieski
*opal fioletowy
*winiakowe
*niebieski Erfurt
*butterfly dwubarwny
•wersja wielobarwna (Klasa M) :
*butterfly wielobarwny
*marmurowe
*wielokolorowe
Uwaga:
Wcześniej klasyfikowano również :
+w klasie dwubarwnej barwy :
*niebiesko-zielone
*żółto-szare
*żółto-zielone
*podwójnie czerwone
*podwójnie niebieskie
*podwójnie fioletowe
*biało-barwne

Kolejnym kryterium przy ocenianiu bojownika wspaniałego są cztery warianty hodowlane. Na ich postawie oceniane są kształt i wielkość ogona oraz płetwy :
•ogon chorągiewkowy (wariant F)
•ogon krotki (wariant K)
•ogon okrągły (wariant R)
•ogon podwojny (wariant D)
każdej z nich w ich obrębie wyrózniane są kolejne grupy i podgrupy.
Skala ocen wynosi od 1 do 100 punktów. Punkty zdobywa się w czterech kategoriach :
1.temperament (do 15 pkt)
2.kolor (do 25 pkt)
3.płetwy (4 x) (do 10 pkt każda)
4.do 20 pkt za wrażenie ogólne
-Choroby :
•Jedną z przyczyn zachorowania bojownika wspaniałego jest nie przykryte akwarium. Różnica temperatury jaka panuje między wodą a powietrzem jest częstą przyczyną przeziębienia dodatkowego narządu oddechowego jakim jest labirynt). Jego przeziębienie może być przyczyną zaburzeń w funkcjonowaniu pęcherza pławnego.
•Dość częstymi i groźnymi chorobami na jakie zapadają bojowniki wspaniałe jest zachorowalność na choroby wywoływane przez bakterie Pseudomonas fluorescens. Wywołują one m.in. choroby płetw czy też bakteryjne zapalenie skóry.

•Duże straty w hodowli bojownika wspaniałego wywołuje ichtiofoniaza.
•U 1-3 dniowego narybku może wystąpić wodniak pęcherzyka żółtkowego.
•Podatny jest na pasożytniczą chorobę aksamitną wywoływaną przez pierwotniaki z grupy bruzdnic.
-Filatelistyka :
Bojownik wspaniały jest spotykany na znaczkach pocztowych wielu krajów.
-Ciekawostki :
•Bojownik wspaniały jest rybą zwalczającą w akwarium drapieżne płazińce i wirki.
•Bojownik wspaniały był motywem graficznym, który pojawił się na domyślnej tapecie systemu Microsoft Windows 7 w wersji Beta 1.


                                                                                                          ♥ Nicol ♥

czwartek, 2 maja 2013

Koszatniczka Pospolita



Koszatniczka pospolita, koszatniczka zwyczajna, koszatnica (Octodon degus) – gatunek gryzonia z rodziny koszatniczkowatych (Octodontidae), zamieszkujący obszar w Chile między wybrzeżem Oceanu Spokojnego i zachodnimi zboczami Andów, najliczniej pomiędzy Vallenar a Curicó(28-35°S)do wysokości 1200 m n.p.m. W Chile jest ssakiem o najliczniejszej populacji. W Polsce wyjątkowo stwierdza się osobniki zdziczałe.
-Nazewnictwo :
Nazwa gatunkowa "degus" została pierwszy raz użyta przez jezuitę Juana Ignacio Molina w wydanej w 1782 roku "Historii natury w Chile", a została utworzona ze słowa dewü, które w języku mapudungun oznacza szczura. Molina sklasyfikował wówczas błędnie koszatniczkę jako gatunek wiewiórki (Sciurus) i użył dla niej nazwy "Sciurus degus". Przyporządkowując i nazywając tak koszatniczkę Molina kierował się oceną podobnego sposobu życia tych gryzoni. Przez lata próbowano nawet klasyfikować O. degus razem z Lagomorpha, czyli zajęczakami. Ostatecznie obecna klasyfikacja zalicza koszatniczkę do Hystricognathi, czyli infrarzędu obejmującego również aguti, kapibarę, marę patagońską, nutrię, kolczaka, tukotuko oraz wiskacza, szynszylę, świnkę morską czy ursona. Pierwszy człon nazwy "Octodon" (ośmio-, czy raczej ósemkowo-zębny), właściwy dla wszystkich koszatniczkowatych, wynika z ukształtowania trzonowców, nie ilości zębów.
Do rodzaju Octodon koszatniczkę zaliczył w 1848 roku brytyjski zoolog George Robert Waterhouse.
Koszatniczki bywają dzielone (Anna Sporon, 1990 i Sharon Vanderlip w 2001) na kilka gatunków: najczęściej spotykaną koszatniczkę zwyczajną albo pospolitą, nabrzeżną i Bridgesa. Dwa ostatnie gatunki różnią się od O.degus nieznacznie - mają nieco większe wymiary, kitki na ogonach są mniej puszyste, a tylne trzonowce mają inaczej ukształtowane fałdy powierzchni bocznych. W literaturze podawana jest jeszcze zamieszkująca chilijskie wyspy koszatniczka pacyficzna (Hutterer 1994). Kwestii, czy są to odrębny gatunek, nie wyjaśniono.
Badanie wielu skupisk koszatniczek na przestrzeni lat powodowało sporo dywagacji na temat prawdopodobnych geograficznych odmian w obrębie gatunku i w konsekwencji powstawanie wielu równoległych i dodatkowych nazw. Ale - jak zauważał Wilfred Osgood- w wielu przypadkach zamieszanie wprowadzała głównie zmienność ubarwienia koszatniczek w poszczególnych porach roku czy też różnice zewnętrzne w poszczególnych grupach wiekowych. Przykładowo proponowana przez Oldfielda Thomasa nazwa Octodon degus cliviorum wynikała z przekonania Oldfielda o podziale gatunku na koszatniczki górskie i nizinne. Teoria nie uzyskała potwierdzenia.
W Polsce nazwy "koszatniczka" używa się potocznie do określenia najczęściej spotykanej koszatniczki pospolitej. Najczęściej okazy tego gatunku trafiały do Europy i Stanów Zjednoczonych jako zwierzęta laboratoryjne, zaś później hodowlane. Niestety nie ma pewności, czy okazy obecnie spotykane w hodowlach są czystymi gatunkowo przedstawicielami O. degus, czy też krzyżówkami z pozostałymi gatunkami rodzaju Octodon.
Żyjące w naturze koszatniczki lokalni mieszkańcy nazywają "szczurami ze szczotką na ogonie" (rata cola de cepillo). Jest to jedynie nazwa zwyczajowa, bowiem w rzeczywistości gryzonie te nie są spokrewnione ze szczurami. Używane w Chile inne nazwy to: chozchoris, rata de las cercas, raton de tapias, ratón de trompeta, bori. Koszatniczka ze względu na podobną polską nazwę mylona jest czasem z należącą do popielicowatych koszatką.
-Charakterystyka :
Zwierzę o smukłej budowie, pysk zaokrąglony, nieowłosione uszy średniej długości, ogon ciemniejący ku końcowi pokryty sztywną szczeciną z charakterystycznym dla tego gatunku "pędzlem". Sierść o barwie "aguti". Ubarwienie ma jednolite, brązowe przechodzące w szarości, na brzuszku futro kremowo-brązowe, jaśniejsze dookoła oczu. Umaszczenie brzuszka zależy od pory roku. Zazwyczaj zimą jest jaśniejsze niż latem. Przez krzyżowanie i ingerencje genetyczne osiągnięto również koszatniczki o innych barwach: białej, kremowej, czarnej, czy nawet niebieskiej. Zęby zdrowo odżywianych koszatniczek mają barwę pomarańczową. Uzębienie składa się z 2 par siekaczy, 2 par przedtrzonowców i 6 par trzonowców (o ósemkowym przekroju). Łapy mają po pięć palców – cztery mocno rozwinięte, piąty słabiej. Palce zakończone są pazurami. Koszatniczki w sytuacji zagrożenia mogą odrzucić końcówkę ogona. Odrzucony ogon nie odrasta, jak to jest np. u jaszczurek.
•Dane :
*Długość życia:
 w stanie wolnym żyją od kilku miesięcy do 4 lat, a w niewoli 5–8 lat.
*Masa ciała :
170–300 gramów.
*Długość ciała :
Długość koszatniczki jest zróżnicowana – zależy to od liczby młodych w miocie. Najczęściej jednak wynosi ona od 125 mm do 195 mm. Długość ogona: 105–165 mm.
*Temperatura ciała :
36,0–37,9° C
*Puls :
274 na minutę
+Dymorfizm płciowy
Samce są zazwyczaj nieco większe niż samice. Na wolności samice osiągają dojrzałość płciową nie wcześniej niż po 5 do 14 miesiącach od urodzenia, ale aktywność jajników obserwuje się w wieku 2 tygodni życia, mimo że otwór pochwy jest jeszcze niewidoczny. W warunkach hodowlanych dolną granicą osiągania dojrzałości płciowej jest wiek 5 tygodni. Samice mają 4 pary sutków, przy czym jedna para w położeniu pachwinowym, a pozostałe 3 pary – brzusznie.
Rozpoznawanie płci koszatniczek stanowi często problem dla niedoświadczonych hodowców. Wygląd zewnętrznych cech płciowych jest bardzo podobny u przedstawicieli obu płci. Rozróżnienie jest możliwe głównie poprzez porównanie odległości między cewką moczową a odbytem oraz dzięki posiadaniu przez samce fałdu skórnego między tymi narządami.
-Środowisko naturalne :
Koszatniczki są w Chile traktowane jako szkodniki niszczące uprawy. Prowadzą stadne życie w pobliżu zarośli i skał w półpustynnym, pokrytym zaroślami ekosystemie zwanym matorral, w koloniach do 100 osobników. Koszatniczki prowadzą życie dzienne, z maksimum aktywności rano i późnym popołudniem. Budują rozległe systemy nor z głównym wejściem zlokalizowanym zwykle pod krzewami lub skałami. Koszatniczki mają bardzo silną organizację społeczną, z silnym przywódcą stada związanego z danym terenem. Zasięg terytorialny danego klanu wynosi średnio 200 m, na hektar przypada około 75 osobników. Koszatniczki żerują na powierzchni ziemi, ale zaobserwowano również wspinaczkę na gałęzie krzewów w poszukiwaniu pożywienia. Do naturalnych wrogów koszatniczek należą tacy drapieżcy jak: kolpeo (lisoszakal andyjski), płomykówka zwyczajna czy należąca do jastrzębiowatych aguja (Geranoaetus melanoleucus).
Jak podaje Wild Animals Online, długość życia koszatniczek na wolności jest w rzeczywistości dość krótka. Tylko 50% z nich dożywa wieku 1 roku, a zaledwie 1% populacji żyje 2 lata. W objętej badaniami populacji 5400 osobników tylko 1 przeżył 4 lata. Anna Sporon określa jednak możliwy do osiągnięcia na wolności wiek jako znacznie dłuższy.
*Rezerwat :
W 1983 w okolicy miasta Illapel w chilijskiej prowincji Choapa (region Coquimbo) powstał Park Narodowy Szynszyli - (hiszp.) Reserva Nacional Las Chinchillas. Wśród gatunków tam występujących można spotkać koszatniczki.
-Komunikacja :
Koszatniczki mają dobrze rozwinięty wzrok, węch i słuch. Używają tych zmysłów do komunikowania się między sobą. Rozróżnić można typy sygnałów alarmowych, godowych i służących komunikacji między rodzicami a małymi. Dobry wzrok jest ważnym zmysłem pomocnym w wypatrywaniu wrogów podczas żerowania. Podczas badań stwierdzono, że koszatniczki widzą długości fal charakterystyczne dla ultrafioletu , a ich świeży mocz odbija promieniowanie UV. Stąd przyjęto hipotezę, że znakowanie terenu moczem ma charakter nie tylko zapachowy, ale i wzrokowy.
Markery zapachowe tych zwierząt objęto więc badaniami. Okazało się, że faktycznie świeży mocz koszatniczek ma dużo większe zdolności do odbijania promieniowania UV, niż dłuższych fal. Natomiast stary, wyschnięty mocz O.degus dobrze odbija dłuższe fale, lecz bardzo słabo fale UV. Wynika z tego że koszatniczki są w stanie odróżnić wzrokowo świeże ślady współplemieńców od starych, a więc łatwiej odnaleźć nowe kryjówki czy inne elementy intensywnie użytkowanego terytorium. Niestety, jak zauważają badacze, jest też uboczna, negatywna (między innymi dla koszatniczek) konsekwencja zdolności zwierząt do wzrokowego rejestrowania promieniowania UV. Mianowicie również dzienne ptaki drapieżne - w tym naturalni wrogowie koszatniczek - widzą promieniowanie ultrafioletowe, a tym samym kierując się widocznymi dla nich śladami świeżego moczu potrafią z daleka dostrzec terytorium, na którym warto zapolować.
-Rozród :
W stanie dzikim koszatniczki zwykle rozmnażają się raz na rok. Okres rozrodczy rozpoczyna się zwykle pod koniec maja (jesienią w Chile), a młode rodzą się od września do października. W latach mokrych, koszatniczka może mieć drugi miot. Znakowanie otoczenia moczem, wykorzystywane zazwyczaj przez obie płcie do obrony terytorium wzmaga się u samców o okresie rozrodczym. Zalotnicy wykonują zazwyczaj rytuał obejmujący machanie ogonem i drżenie ciała, a na koniec podnosząc tylne łapy opryskują samice swoim moczem. Takie 'oznakowanie' może służyć przyzwyczajeniu samicy do zapachu danego samca, co w przyszłości ma mu ułatwić kontynuację zalotów.
W hodowli zdolność do rozrodu samica osiąga w wieku 6-8 tygodni; ciąża trwa około 87-93 dni; w miocie 1-12 młodych, które rodzą się okryte delikatnym meszkiem, z lekko otwartymi oczami. Mała koszatniczka waży po urodzeniu około 14-20 g. Okres karmienia małych koszatniczek przez samicę trwa 4-6 tygodni. Tyle też minimalnie powinny być pod jej opieką. Po tym okresie są już zdolne do samodzielnego życia i łączenia się w jednopłciowe grupy. W hodowli, w wieku 7-8 tygodni, należy miot rozdzielić według płci, bowiem już w tym wieku młode mogą być gotowe do rozrodu, co wiązałoby się z ryzykiem chowu wsobnego.
W badaniach prowadzonych w warunkach laboratoryjnych stwierdzono, że samica pozostaje w bliskości z małymi do dwóch tygodni po urodzeniu. Zaobserwowano, że samce w tym okresie są skłonne do bójek z dziećmi. Nie prowadziło to jednak do dzieciobójstwa. Na wolności samce spędzają z młodymi cały pierwszy okres ich życia, czyli czas pierwszych tygodni, gdy wymagają karmienia, ogrzewania i szczególnej 'niemowlęcej' opieki. Przez pierwsze 7 dni młode organizmy O.degus nie posiadają zdolności utrzymywania stałej temperatury ciała. Młode koszatniczki zaczynają jeść stały pokarm w wieku około 2 tygodni, zaś rodzinną norę pierwszy raz opuszczają po trzecim tygodniu życia. Samice często wspólnie opiekują się dziećmi w obrębie klanu. Ciąża stanowi dla organizmu samicy bardzo duży wydatek energetyczny. Poziom cukru we krwi w tym okresie zostaje rozregulowany, więc dla zwierząt podatnych na cukrzycę każda ciąża stanowi duże ryzyko. W hodowli zalecane jest więc unikanie łączenia w pary mieszane. Łączenie samic czy samców w 2–3 osobnikowe 'stada' jest dobrym, zalecanym rozwiązaniem, tym bardziej, że w naturze w stadku dominuje samica i na kilkadziesiąt samiczek przypada jeden samczyk. Natomiast młode samce są ze stada wypędzane i póki same nie utworzą stada żyją w stadach kawalerów. Samce żyją zazwyczaj w grupach od jednego do dwóch osobników, a samice w stadkach od dwóch do pięciu powiązanych ze sobą 'pań'. Jako zwierzęta stadne nie powinny być hodowane pojedynczo.
Proporcje płci u koszatniczek w badanej populacji (B.J.Weir 1970) wyniosły: na 110 urodzonych samiczek przypadało 100 samców.
-Żywienie w środowisku naturalnym :
Koszatniczki są roślinożercami. Żywią się trawami, ziołami, liśćmi i korą wybranych gatunków krzewów i drzew, niektórymi warzywami oraz nasionami. Wśród ulubionych potraw koszatniczek są kora Cestrum parqui i Acacia caven, liście i kora Proustia cuneifolia, Atriplex repunda i Acacia caven, rośliny jednoroczne takie jak: Iglica pospolita, ostrożeń i zielone trawy. Koszatniczka magazynuje pożywienie na zimę. Podczas badań stwierdzono sporadyczne spożywanie mięsa w podeszłym wieku. Standardowo koszatniczki wybierają pożywienie, które pozwala na ograniczenie ilości błonnika (mniej włókniste krzewy: Adesmia bedwellii, Baccharis paniculata, czy Chenopodium petiolare), azotu i wilgotności w pokarmie. Wybierają więc raczej młode pędy. Motorem trawienia jest fermentacja bakteryjna w kątnicy.
Ze względu na stosunkowo niską jakość pożywienia dostępnego na wolności, koszatniczki wykazują także skłonność do koprofagii, czyli przeżuwania własnych odchodów. W porze suchej dieta koszatniczek jest uzupełniana także o odchody bydła i koni. W środowisku naturalnym cecha ta pozwalała na odzyskiwanie niewykorzystanych przez organizm składników odżywczych. Odchody koszatniczki są suche, małe, bez zapachu.
Organizm koszatniczek żyjących w naturze w klimacie suchym jest przystosowany do bardzo efektywnej gospodarki wodnej. Parowanie wody przez skórę jest ograniczone, bowiem gryzonie te nie posiadają gruczołów potowych. Koszatniczki posiadają stosunkowo duże nerki, w związku z czym wydalany mocz jest mocno skoncentrowany. Podczas przeprowadzanych badań (B.Fonda 1975) pozbawiono koszatniczki dostępu do wody i po siedmiu dniach mocz uległ skoncentrowaniu z 634 mOsmol/l do 4604 mOsmol/l. Stwierdzono także, że koszatniczki posiadają niezwykłą zdolność do większego koncentrowania potasu w moczu niż sodu, oraz zatrzymywania znacznej ilości magnezu.
-Hodowla :
Do Ameryki Północnej i Europy koszatniczki pospolite trafiły jako zwierzęta do prowadzenia badań nad cukrzycą. Gryzonie te ze względu na odmienną strukturę insuliny są bowiem bardzo podatne na tę chorobę. Ich metabolizm nie pozwala na przyswajanie cukru. Koszatniczki wymagają sporej opieki, dbałości o dietę, odpowiedniej ilości ruchu, który pozwala na lepsze spalanie nadmiaru cukru. Jednym z pierwszych objawów pojawiającej się cukrzycy jest zaćma.
W związku z tym, że koszatniczki są zwierzętami stadnymi i bardzo żywotnymi, w hodowli wymagają dużo wolnej przestrzeni. Należy im zapewnić dostęp do wybiegu oraz wyposażyć klatkę w kołowrotek dla gryzoni. Mieszkaniem może być duża klatka dla gryzoni lub terrarium. Konieczny jest pojemnik z pokarmem oraz poidło. Wskazane jest wstawienie do klatki konarów lub półek, które umożliwią wspinanie, oraz kawałków gałęzi dozwolonych gatunków drzew. Wyposażenie nie może być plastikowe, bowiem szybko zostanie zniszczone. Dno klatki nie powinno mieć rusztu z kraty, bowiem między szczeblami mogą się klinować łapy i stanowi potencjalne zagrożenie dla zwierzęcia. Koszatniczki chętnie budują namiastkę nory z gniazdem. Do tego celu może służyć mały drewniany domek i ścinki papieru czy też ręczników papierowych. Koszatniczki nie są polecane jako zwierzęta do samodzielnego hodowania przez dzieci.
+Żywienie w hodowli :
W hodowli podstawą żywienia koszatniczek jest siano, które nie może być jednak ściółką. Ściółkę stanowić powinna warstwa drewnopochodnego prasowanego granulatu. Zwierzęta można karmić nasionami traw, liśćmi kilku dozwolonych gatunków polskich drzew i krzewów (brzoza, grusza, grab, jabłoń, leszczyna, lipa, orzech włoski, wierzba płacząca) i ziołami (dziurawiec pospolity, babka lancetowata, rumianek pospolity, rdest ptasi, pokrzywa zwyczajna, wrzos, mniszek lekarski (mlecz), nagietek lekarski, mięta pieprzowa, lucerna, krwawnik, koper włoski, melisa i majeranek), bulwami topinambura (słonecznik bulwiasty), owocami dzikiej róży, jak również specjalnymi karmami. Można karmić koszatniczki świeżymi i suszonymi warzywami – porem, selerem, marchewką i pietruszką (dwa ostatnie w niewielkich ilościach, marchewka zawiera cukry, pietruszka jest moczopędna).
Ze względu na wrodzoną skłonność do cukrzycy dieta koszatniczek winna być pozbawiona nadmiaru węglowodanów. Wykluczone jest podawanie słodyczy, a nawet owoców.


                                                                                                   ♥ Nicol ♥

środa, 1 maja 2013

Horror w hodowli świń (Napisy PL)



Cała prawda o rzeźni ...

                                                                                                   ♥ Nicol ♥

: )













                                                                                                    ♥ Nicol ♥

Zapewnij swojemu pupilowi....






                                    http://zooexpress.pl/go/_category/index.php?idc=4_21



                                                                                                 ♥ Nicol ♥