Rys historyczny :
Prawdopodobnie przodkami obecnego doga były: niemiecki bullenbeisser, jak i "Hatz und Saurüden" (psy tropiące i polujące na dzika, które przypominały krzyżówkę muskularnego mastifa angielskiego z greyhoundem). Na dworach początkowo były trzymane psy tego typu do polowań na grubego zwierza. Później wraz ze spadkiem liczebności m.in. dzików na terenie dzisiejszych Niemiec ograniczano hodowle doga. Znalazł wtedy uznanie jako pies towarzyszący wśród wyższych warstw społecznych. Pierwszy wzorzec doga niemieckiego, który znacznie odbiegał od współczesnego standardu, został ustalony w Berlinie w roku 1880.Rasę nazwano dogiem niemieckim.Wielkim miłośnikiem tej rasy był kanclerz niemiecki Otto von Bismarck.
Klasyfikacja :
W klasyfikacji FCI rasa ta została zaliczona do grupy II - Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła, sekcja 2.1 - Molosy typu mastifa, jako pies do towarzystwa i stróżujący. Nie podlega próbom pracy. Jest też zaliczany do psów obronnych.
Wygląd :
-Budowa :
+Głowa :
wydłużona, wąska, łuki brwiowe dobrze rozwinięte, jednak bez szczególnego uwydatnienia; mięśnie policzkowe tylko lekko zaznaczone, w żadnym razie silnie uwydatnione; przełom czołowy – wyraźnie zaznaczony; nos dobrze rozwinięty i wykształcony, szeroki, z dużymi otworami, czarny (wyjątek – dogi maści arlekinowej, u których tolerowana jest barwa cielista); kufa głęboka i jak najbardziej prostokątna; szczęki dobrze wykształcone, szerokie; zgryz – nożycowy.
+Uszy :
z natury wiszące, wysoko osadzone, średniej wielkości.
+Ruch :
harmonijny, elastyczny, lekki, miarowy i sprężysty. Kończyny widziane zarówno z przodu, jak i z tyłu muszą poruszać się równolegle.
+Skóra :
przylegająca, naprężona. U psów jednobarwnych dobrze pigmentowana, u arlekinów w rozkładzie zabarwienia występują plamki pigmentu.
-Szata i umaszczenie :
Włos doga niemieckiego jest bardzo krótki, gęsty, gładko i równo przylegający, z połyskiem. Dogi niemieckie grupuje się w trzech niezależnych zastawieniach umaszczenia: żółte i pręgowane, arlekiny i czarne, błękitne oraz niewystawowy kolor merle.
+Żółty :
jasno-złoto-żółty do nasyconego żółto-złotego; pożądana jest czarna maska.
+Pręgowany :
barwa zasadnicza jasnożółta do złoto-żółtej, z czarnymi, jak najbardziej równomiernie rozłożonymi i wyraźnie zaznaczonymi pręgami, przebiegającymi w kierunku żeber; pożądana czarna maska.
+Arlekin :
(biało czarny) barwę zasadniczą stanowi czysta biel, możliwie bez żadnych odcieni. Występują na niej dobrze porozkładane na całym ciele, nierównomiernie poszarpane, intensywnie czarne plamy. Do arlekinów zaliczane bywają także dogi o umaszczeniu merle – tzw. szare arlekiny – na szarym tle występują plamy różnej wielkości od koloru białego, poprzez szary, lekko brązowy do czarnego. Tego typu umaszczenie jest nieakceptowalne przez wzorzec.
+Czarny :
błyszcząca, intensywna czerń. Dopuszcza się białe znaczenia. Zalicza się tu także dogi tzw. płaszczowe, u których czerń niejako w postaci płaszcza pokrywa główną partię tułowia. Kufa, szyja, klatka piersiowa, brzuch, kończyny i koniec ogona mogą być białe. Do czarnych zaliczane są również tzw. platten (płytowe) – dogi z białym kolorem podstawowym i dużymi czarnymi płatami.
+Błękitny :
czysty, stalowy błękit. Dopuszczalne są białe znaczenia na piersi i łapach.
+Merle :
Siwa sierść. Na niej widnieją czarne łaty jak u dalmatyńczyka. Jest to umaszczenie niewystawowe.
Zachowanie i charakter :
Psy przyjazne, mocno przywiązane do właściciela, lubią dzieci. Wobec innych zwierząt są tolerancyjne, pod warunkiem, że są od wczesnych lat przyuczane do ich obecności. Dogi niemieckie są powściągliwe i ostrożne wobec obcych; występujące osobniki agresywne powinny być wyłączane z dalszej hodowli.
Posłuszeństwo można wyegzekwować konsekwentnym i stosunkowo wczesnym wychowaniem.
Pielęgnacja :
Dog niemiecki wymaga wyczesywania martwego włosa miękką szczotką, przynajmniej raz w tygodniu. W okresie wzrostu szczenię potrzebuje bardzo intensywnego wzmacniania stawów i kości.
Choroby :
Częstą chorobą – właściwie śmiertelną w skutkach jest skręt żołądka. Dogi często mają wspomniane problemy z sercem, kośćmi oraz ze stawami.
Ciekawostki :
Według Księgi rekordów Ginnessa najwyższym żyjącym psem jest dog niemiecki o błękitnym umaszczeniu o imieniu George, który 15 lutego 2010 roku mierzył 1,092 m w kłębie.
Nicol
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz