♥ Nicol ♥
wtorek, 30 kwietnia 2013
Wypychanie zwierząt domowych – obłęd czy wielkie oddanie?
Wypychanie zwierząt domowych – obłęd czy wielkie oddanie?
[Klatka z filmu National Geographic "Taboo - Zwierzęta Domowe"]
Niekiedy wypychane są same głowy, które potem zawisną na ścianie. Częściej ludzie decydują się na stworzenie repliki całego zwierzaka, który potem spocznie w miejscu, w którym za życia przebywał najczęściej. Pomaga to ludziom w pogodzeniu się ze stratą swojego towarzysz życia. „Jest doskonała. Nie mogłabym chcieć więcej. Wygląda jak przed śmiercią. Nadaj ma swoje pazury. Byłam na takim etapie życia, że nie chciałam, żeby mnie zostawiła. Niektórzy ludzie mogą myśleć, że to jest dziwne, ale ja jej potrzebowałam. To są jej prochy. Zwrócono mi jej ciało i skremowałam je.” – mówi Jackie Castiel, właścicielka psa, którego po śmierci oddała do wypchania.
[Klatka z filmu National Geographic "Taboo - Zwierzęta Domowe"]
[Jackie Castiel ze swoim wypchanym pupilem - Cody'm]
W Stanach Zjednoczonych 71 milionów ludzi ma zwierzęta domowe, z czego pięć milionów twierdzi, że kocha swoje pupile jak partnera. Niekiedy tak wielki oddanie prowadzi właścicieli do różnego typu dziwactw. Czy jest to przejaw wielkiej miłości, czy może już chora obsesja – oceńcie sami.
Trzymanie zwierząt w domu stało się już rzeczą normalną. Nikogo nie dziwi widok jednego lub nawet kilku zwierzaków biegających po domu. Najczęściej ludzie decydują się na opiekę nad psem lub kotem – lecz nie kiedy „standardowy” pupil już nie wystarcza. Obecnie coraz popularniejsze staje się hodowanie zwierząt egzotycznych. Od różnego rodzaju pająków, poprzez węże, jaszczurki a nawet małpy. Czym bardziej niebezpieczne zwierze tym lepiej. Z badań przeprowadzonych w USA wynika, że chęć posiadania niebezpiecznych zwierząt wynika z rządzy odczuwania władzy nad czymś niebezpiecznym.
Jakiego zwierzęcia nie wybierzemy staje się on członkiem naszej rodziny. Przywiązujemy się do niego tak bardzo, że czasem zastępuje nam najlepszego przyjaciela. Im bardziej przywiążemy się do naszego pupila tym trudniej jest się z nim rozstać, gdy ten odejdzie. Lecz czy śmierć oznacza koniec tej niezwykłej więzi? Okazuje się, że nie.
Spędzamy ze zwierzęciem około 12 lat naszego życia, a czasem nawet więcej. Niektórym to nie wystarcza. W chwili największego smutku po stracie najlepszego przyjaciela decydują się na bardzo ekscentryczne posunięcia. Jednym z nich jest oddanie zwierzaka do wypchania. „Ludzie, którzy nie stracili zwierzęcia mają problemy ze zrozumieniem, że inni mogą reagować na to smutkiem. Zwierzęta są członkami rodzin, lecz sposoby radzenia sobie z ich stratą nie są określone.” – mówi profesor Allan Beck (Dyrektor Centrum Więzi Człowieka ze Zwierzętami).
Niegdyś była to domena myśliwych i kuratorów muzeów – teraz właściciele domowych zwierzaków również korzystają z usług zakładów zajmujących się profesjonalnym wypychaniem zwierząt. „Gdy przynoszą nam zwierzęta targają nimi emocje. Stracili kochanego członka rodziny. Musimy ich zapewnić, że zajmiemy się nim właściwie. Oferujemy usługę i wyjaśniamy co zrobimy. Nie możemy przywrócić zwierzęci jego charakteru lub życia. Możemy stworzyć replikę odpowiadającą wspomnieniom.” – mówi Garry Robins (właściciel zakładu zajmującego się wypychaniem zwierząt).
Trzymanie zwierząt w domu stało się już rzeczą normalną. Nikogo nie dziwi widok jednego lub nawet kilku zwierzaków biegających po domu. Najczęściej ludzie decydują się na opiekę nad psem lub kotem – lecz nie kiedy „standardowy” pupil już nie wystarcza. Obecnie coraz popularniejsze staje się hodowanie zwierząt egzotycznych. Od różnego rodzaju pająków, poprzez węże, jaszczurki a nawet małpy. Czym bardziej niebezpieczne zwierze tym lepiej. Z badań przeprowadzonych w USA wynika, że chęć posiadania niebezpiecznych zwierząt wynika z rządzy odczuwania władzy nad czymś niebezpiecznym.
Jakiego zwierzęcia nie wybierzemy staje się on członkiem naszej rodziny. Przywiązujemy się do niego tak bardzo, że czasem zastępuje nam najlepszego przyjaciela. Im bardziej przywiążemy się do naszego pupila tym trudniej jest się z nim rozstać, gdy ten odejdzie. Lecz czy śmierć oznacza koniec tej niezwykłej więzi? Okazuje się, że nie.
Spędzamy ze zwierzęciem około 12 lat naszego życia, a czasem nawet więcej. Niektórym to nie wystarcza. W chwili największego smutku po stracie najlepszego przyjaciela decydują się na bardzo ekscentryczne posunięcia. Jednym z nich jest oddanie zwierzaka do wypchania. „Ludzie, którzy nie stracili zwierzęcia mają problemy ze zrozumieniem, że inni mogą reagować na to smutkiem. Zwierzęta są członkami rodzin, lecz sposoby radzenia sobie z ich stratą nie są określone.” – mówi profesor Allan Beck (Dyrektor Centrum Więzi Człowieka ze Zwierzętami).
Niegdyś była to domena myśliwych i kuratorów muzeów – teraz właściciele domowych zwierzaków również korzystają z usług zakładów zajmujących się profesjonalnym wypychaniem zwierząt. „Gdy przynoszą nam zwierzęta targają nimi emocje. Stracili kochanego członka rodziny. Musimy ich zapewnić, że zajmiemy się nim właściwie. Oferujemy usługę i wyjaśniamy co zrobimy. Nie możemy przywrócić zwierzęci jego charakteru lub życia. Możemy stworzyć replikę odpowiadającą wspomnieniom.” – mówi Garry Robins (właściciel zakładu zajmującego się wypychaniem zwierząt).
♥ Nicol ♥
piątek, 26 kwietnia 2013
Kameleon
Kameleonowate, kameleony (Chamaeleonidae) – rodzina gadów z grupy jaszczurek, słynąca ze zdolności do zmiany ubarwienia, długiego języka i oryginalnych kształtów ciała. Mają chwytny ogon i palce zrośnięte w rodzaj szczypiec, którymi przytrzymują się gałęzi. Nazwa kameleon wywodzi się z gr. chamailéon - lew na ziemi.
-Występowanie i biotop :
Większość gatunków występuje w Afryce i na Madagaskarze. Nieliczne spotykane są w innych regionach: południowa Europa (1 gatunek), Bliski Wschód (1 gatunek), Indie (1 gatunek), Hawaje (1 podgatunek kameleona Jacksona Chamaeleo jacksonii xantholophus) - wprowadzony sztucznie, zaaklimatyzowany i Cejlon (1 gatunek).
Biotopem kameleonów są tropikalne, wilgotne lasy oraz tereny pustynne i skaliste. Większość gatunków wiedzie nadrzewny tryb życia.
-Opis :
Ciało mocno bocznie spłaszczone, zwłaszcza część grzbietowa, na której skóra tworzy wysoką, płaską listwę o ostrej krawędzi. Nogi cienkie, tej samej długości, wszystkie palce przeciwstawne, zrośnięte po 2 lub 3 w rodzaj szczypiec, ogon długi i chwytny (poza Brookesia sp.). Głowa kanciasta, sklepiona, często pokryta rogowymi naroślami. Oczy poruszają się niezależnie od siebie, tak że każde może patrzeć w inną stronę. Powieki zrośnięte na tyle, że zostaje tylko niewielki otwór na źrenice. Dzięki takiej budowie oczu i bardzo dobremu wzrokowi mogą bez obracania głowy widzieć wszystko wokół siebie. Ich oczy oprócz podstawowego zestawu barw (niebieski, zielony, czerwony) odbierają jeszcze światło ultrafioletowe. Język bardzo długi, na końcu szeroki, pokryty lepkim śluzem. Długość języka pozwala jaszczurce pochwycić pokarm na odległość zbliżoną do długości jej ciała.
•Rozmiary :
+Długość :
od 2,5 do ponad 60 cm
+Masa ciała :
do jednego kilograma.
•Pokarm :
Głównym ich pokarmem są owady i pająki, a większe gatunki zjadają małe ptaki i myszy.
•Zachowanie :
Przystosowane do życia nadrzewnego, mają pięciopalczaste kończyny, które są doskonałymi narządami chwytnymi, pozwalającymi mocno obejmować gałązki, ale też pomagają sobie chwytnym ogonem, który mogą owijać wokół gałęzi. Są bardzo powolne, potrafią nadymać ciało powietrzem w razie niebezpieczeństwa. Polują wyrzucając błyskawicznie lepki język na odległość do kilkunastu centymetrów. Mają szczególną zdolność zmiany barwy; jednak wbrew popularnym opiniom kameleonowate nie dostosowują swojej barwy do barwy otoczenia (jest to popularny faktoid)– ich barwa zmienia się wraz ze zmianą stanu fizycznego i emocjonalnego, a także jest formą komunikacji z innymi osobnikami, choć ich naturalny kolor często odpowiada danemu typowi otoczenia, w którym przebywają. Na kolor również wpływa natężenie światła oraz temperatura – zazwyczaj w temperaturze ok. 25 °C odcień jest bardziej zielony, podczas gdy w temperaturze ok. 10 °C odcień skóry szarzeje.Niektóre kameleonowate stosują mimetyzm przybierając kształt np. zeschłych liści. Trzymają się określonych rewirów, które uważają za swoje i bronią ich przed intruzami.
•Rozmnażanie :
Większość jest jajorodna, a tylko nieliczne są jajożyworodne.
-Systematyka :
W rodzinie Chamaeleonidae wyróżniane są dwie podrodziny. Gatunki zaliczane do Brookesiinae określane nazwą fałszywych kameleonów (ang. false chameleons) wiodą naziemny tryb życia, właściwe kameleony (ang. true chameleons) z podrodziny Chamaeleoninae są głównie nadrzewne.
*Podrodzina Brookesiinae
*Podrodzina Chamaeleoninae
-Ochrona :
Większość gatunków z tej rodziny została objęte konwencją waszyngtońską CITES (załącznik I i II). Kilka gatunków znajduje się w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów, w tym południowoafrykański Bradypodion taeniabronchum jako krytycznie zagrożony wyginięciem.
Większość gatunków występuje w Afryce i na Madagaskarze. Nieliczne spotykane są w innych regionach: południowa Europa (1 gatunek), Bliski Wschód (1 gatunek), Indie (1 gatunek), Hawaje (1 podgatunek kameleona Jacksona Chamaeleo jacksonii xantholophus) - wprowadzony sztucznie, zaaklimatyzowany i Cejlon (1 gatunek).
Biotopem kameleonów są tropikalne, wilgotne lasy oraz tereny pustynne i skaliste. Większość gatunków wiedzie nadrzewny tryb życia.
-Opis :
Ciało mocno bocznie spłaszczone, zwłaszcza część grzbietowa, na której skóra tworzy wysoką, płaską listwę o ostrej krawędzi. Nogi cienkie, tej samej długości, wszystkie palce przeciwstawne, zrośnięte po 2 lub 3 w rodzaj szczypiec, ogon długi i chwytny (poza Brookesia sp.). Głowa kanciasta, sklepiona, często pokryta rogowymi naroślami. Oczy poruszają się niezależnie od siebie, tak że każde może patrzeć w inną stronę. Powieki zrośnięte na tyle, że zostaje tylko niewielki otwór na źrenice. Dzięki takiej budowie oczu i bardzo dobremu wzrokowi mogą bez obracania głowy widzieć wszystko wokół siebie. Ich oczy oprócz podstawowego zestawu barw (niebieski, zielony, czerwony) odbierają jeszcze światło ultrafioletowe. Język bardzo długi, na końcu szeroki, pokryty lepkim śluzem. Długość języka pozwala jaszczurce pochwycić pokarm na odległość zbliżoną do długości jej ciała.
•Rozmiary :
+Długość :
od 2,5 do ponad 60 cm
+Masa ciała :
do jednego kilograma.
•Pokarm :
Głównym ich pokarmem są owady i pająki, a większe gatunki zjadają małe ptaki i myszy.
•Zachowanie :
Przystosowane do życia nadrzewnego, mają pięciopalczaste kończyny, które są doskonałymi narządami chwytnymi, pozwalającymi mocno obejmować gałązki, ale też pomagają sobie chwytnym ogonem, który mogą owijać wokół gałęzi. Są bardzo powolne, potrafią nadymać ciało powietrzem w razie niebezpieczeństwa. Polują wyrzucając błyskawicznie lepki język na odległość do kilkunastu centymetrów. Mają szczególną zdolność zmiany barwy; jednak wbrew popularnym opiniom kameleonowate nie dostosowują swojej barwy do barwy otoczenia (jest to popularny faktoid)– ich barwa zmienia się wraz ze zmianą stanu fizycznego i emocjonalnego, a także jest formą komunikacji z innymi osobnikami, choć ich naturalny kolor często odpowiada danemu typowi otoczenia, w którym przebywają. Na kolor również wpływa natężenie światła oraz temperatura – zazwyczaj w temperaturze ok. 25 °C odcień jest bardziej zielony, podczas gdy w temperaturze ok. 10 °C odcień skóry szarzeje.Niektóre kameleonowate stosują mimetyzm przybierając kształt np. zeschłych liści. Trzymają się określonych rewirów, które uważają za swoje i bronią ich przed intruzami.
•Rozmnażanie :
Większość jest jajorodna, a tylko nieliczne są jajożyworodne.
-Systematyka :
W rodzinie Chamaeleonidae wyróżniane są dwie podrodziny. Gatunki zaliczane do Brookesiinae określane nazwą fałszywych kameleonów (ang. false chameleons) wiodą naziemny tryb życia, właściwe kameleony (ang. true chameleons) z podrodziny Chamaeleoninae są głównie nadrzewne.
*Podrodzina Brookesiinae
*Podrodzina Chamaeleoninae
-Ochrona :
Większość gatunków z tej rodziny została objęte konwencją waszyngtońską CITES (załącznik I i II). Kilka gatunków znajduje się w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów, w tym południowoafrykański Bradypodion taeniabronchum jako krytycznie zagrożony wyginięciem.
♥ Nicol ♥
piątek, 19 kwietnia 2013
poniedziałek, 1 kwietnia 2013
Subskrybuj:
Posty (Atom)